Πάμε ακόμα μία...

Ο λόγος της μικρής/προσωρινής αποχής μου (δεν σε τρόμαξε ρε):

"Ζώντας το αύριο σήμερα, κατάλαβα πολλά
ζώντας λίγα μα σίγουρα, έφτασα σε στεριά
γιατί ήταν η άγκυρά μου, ένα κρυφό χαμόγελο
κι έφερα στη μεριά μου... χαμόγελο... χαμόγελα... χαμογέλα"

Και πάμε στο προκείμενο...

Τριάντα αργύρια, φόνος
Σαράντα αργύρια, πόνος και φθόνος
Κι όμως εδώ ήμουν πάντα...
καλοπληρωτής... και με πολλά φλουριά στη μπάντα
τσάντα μ' ευχές από το χθες
κλέψ' την και ζήτα ότι θές
λύτρα... βουρκωμένο τέρας, καρφωμένο σ' άδεια μήτρα
πίκρα... μάλλον θα φταίει ο αέρας, σε σπρώχνει προς την τρύπα
κοίτα αδιάκοπα τα όμορφα και ζήτα
να τα κοιτάνε κι άλλοι-αδέρφια αγκαλιασμένα δίπλα δίπλα
άμετρα λόγια μα μέτρα ευχές
ούτε πίκρα, ούτε λύτρα ούτε δάκρυα από το χτες
λες ήταν η επόμενη σου κίνηση
και βουρκίζεις με μιας απ' τη συγκίνηση
διαφήμιση αλήθειας σκέτη και ποιος σου επιτρέπει
να ξεκολλάς και να παίζεις, να μπερδεύεις τα πρέπει
αλήθεια ΠΡΕΠΕΙ, τι ωραία μεγάλη λέξη
γεμίζει το στόμα, χειροκροτήματα θα κλέψει...
Δέξου τα αυτά προς το παρόν χαμένε πρίγκηπα
κι έρχονται κι άλλα πολλά... κοντολογήματα, ανά κλίμακα...