Κομμάτια ενός "γρίφου"..

Και πώς να ξεχάσω όσα μ' έχουν βασανίσει

όσα μ' έχουν ιδρώσει κι όσα μ' έχουν ζαλίσει

όσα κοιτούσα με λαχτάρα, μάτια μες στην αντάρα

κι όσα με σέρναν ξωπίσω σαν την πιο βαριά κατάρα..

Όσα δε θέλω να θυμάμαι πες μου πώς να ξεχάσω

κι όσα με κυνηγάνε πώς θα ξεγράψω;

όσα ποθώ δεν τα ξεχνάω μα πες μου πώς θα τ' αποκτήσω

να θυμηθώ να ξεχάσω τον δρόμο που γυρίζουν πίσω..

Παει καιρός που ο ουρανός γεμίσε με δύο φεγγάρια

κι αρουραίοι πολλοί ξεχύθηκαν μες στα κελάρια

και μαγάρισαν τα ατόφια κόκκινα αποστάγματα

μαύρισε το ένα φεγγάρι κι έβαλε τα κλάμματα..

Τρύπαγαν συνεχώς τον ουρανό τα δύο φεγγάρια

και κυβερνήσαν οι αρουραίοι τα κελάρια

Εξατμίστηκαν - και ίχνος από τα αποστάγματα

τ' άλλο φεγγάρι μάτωσε.. μα δε βούρκωσε

Κι όμως απ' το μυαλό μου δε λεν να ξεκολλήσουν εκείνες οι πολυδιαβασμένες σελίδες..

που γράφτηκαν ανάμεσα σε μπλε στυλό, βιβλία, βουνά από σ' αγαπώ κι εφημερίδες..

Ηλίθιες μέρες! περνάτε άλλοτε αργά κι άλλοτε γρήγορα από μέσα μου..

και μ' αφήνετε να ψάχνομαι στη λογική, τις αρρυθμίες και τη μπέσα μου..

Καληνύχτα..

3 και κάτι.. νομίζω..

Ποιος με φωνάζει πάλι να γυρίσω πίσω
ώρες που δεν μπορώ ούτε την πάρτη μου να κουλαντρίσω..

Το 40άρι κλασικά στο χέρι - να αρχίσω να ανησυχώ..
Ξέρω διαβάζοντας το παραπάνω, συγχέοντας την ώρα, το μέρος και τη στιγμή, κάποιος κάποτε θα χαρεί..
Μα δε θα υποπτεύεται και σίγουρα δε θα ξέρει ότι και κάποιος άλλος.. κάποτε θα χαρεί.. ίσως ακόμα πιο πολύ..

Δε νιώθω το περιβάλλον μου τώρα τελευταία.. Δε νιώθω τις λέξεις.. Δε νιώθω τις σκέψεις..
Ίσως να αναρωτιέμαι κιόλας ποιο ακριβώς είναι αυτό.. Μια φορά πάντως.. τώρα σίγουρα δε το νιώθω..

"Άτομο" πιωμένο, κεφάλι ζαλισμένο
κορμί τελειωμένο, προσμένω το "ξένο"
τ' αυτιά μου με γελούνε, τα δάχτυλά μου παρακούνε
η νύχτα τελειώνει, μια αυγή ξημερώνει
Μ' έχει πιάσει ναυτία.. τίποτα πάνω μου δεν αντέχει..
μα το ποτήρι ανεβοκατεβαίνει.. το μπουκάλι τρέχει..
κάποιοι ήχοι στ' αυτιά μου χειρότεροι από ποτέ
δεν ήμουν ποτέ εγώ, μη μ' αγαπάτε ρε..

Δάκρυα..

Με αγάπη γι' αυτούς που δεν ξέρουν αν πρέπει να με ξεχάσουν..

Χάριζέ μου να μυρίζω..

..απ' την παλιά σου ανάσα
να μην ξεχνάω ποιος είμαι, να μη με κάνω πάσα


Μου έλειψες πάλι ρε, μέσα στα αλλότρια και παγωμένα
σε ξαναθυμήθηκα -αν σ' είχα ξεχάσει- μάτια θλιμμένα
Πάλι δε με βρίσκω κι ενώ με ψάχνω, πάλι χάνομαι
αλλάξαμε κι αλλάζουμε, στο πετσί μου το αισθάνομαι
ν' αρχίσω άραγε πάλι να παίρνω αποφάσεις
κι όσα ξεχάσω να τα δικάσεις και να κρυφτώ για να με χάσεις;
Μια χάρη μόνο θα ζητήσω και μια συμπόνοια..
δυο μελωδικές λέξεις στα αυτιά να σφραγίσουν τρία και κάτι χρόνια..

Πισωγυρίσματα, θαμπά πρίσματα..

Έτσι είναι όταν περίμενες συμβάντα -ό,τι έλαχε- για να εκφράσεις μια καλά σφηνωμένη γνώμη..
Ή ακόμα χειρότερα όταν περίμενες ένα απ' όλα αυτά για να τρέξεις να γνωστοποιήσεις ότι η γνώμη σου κι η άποψή σου -ω του θαύματος- ταυτίζεται με τη "δικιά του"!!
Ω! -δεν ξεχνιούνται αυτά- "κρύψε το φτυάρι μη το βρει κανείς"..

αρκετά με τα παραπάνω ανούσια.. (μην ξεχάσεις να κάνεις κι αισθητή την παρουσία των πληροφοριών σου)

Μια εικόνα τώρα μόνη..
Μια κοπέλα να παγώνει..
Να με θυμάσαι όταν πατάω υποσχέσεις..
Να με φοβάσαι όταν καμώνομαι τρελός και πως μ' αρέσεις..

Μια σκιά να κυνηγιέται..
Το σκοτάδι να πλανιέται..
Ξεχασμένη μαύρη φλόγα..
Μαύρισμένη στάχτη οι δυο μας..

Δύο λέξεις - κάποιες μέρες..
Σαν διάττοντες αστέρες..
Πες μου αν έφταιξα - που;
Σφίξου-κάψε-άλλαξε νου..

..και κοίτα με, καθώς θα φεύγω..
κοίτα με κι ας σε μπερδεύω..
απάντησε μου.. Ήμουν εδώ;
..ή ποτέ δε θα 'μαι..;