Η Φωνή της Καμπάνας

Η Φωνή της Καμπάνας - Κώστας Βάρναλης

Μες το δροσάνεμο
που αναγαλλιάζω
κι ο νους χανότανε
σε χάος γαλάζιο
ψηλά ας μ’ αφήνατε
να ξεχαστώ
φωτοπερίχυτη,
στόμα κλειστό.

Ποιο χέρι απλώθηκε
να με σπαράξει
απ’ το χρυσόνειρο
στην άγια πράξη!
Ο πρώτος ήχος μου
πρώτη πληγή.
Με τραβάς, αίμα μου
ξανά στη Γη.

Ω! σεις χαμόσυρτα
λέρα σκουλήκια,
η άλαμπη ζήση σας
ζήση ναι δίκια!
Μια τρύπα ο κόσμος σας
και μέσα κει
ο Χάρος λύτρωση
κι ώρα γλυκή.

Δεν είναι κέντρισμα
να σας κουνήσει,
κορμιά, που η άλυσσο
τα ’χει τσακίσει!
Σκέψη, ποιος άνεμος
θέ ν’ αξιωθεί
να σ’ ανατάραζε,
σκότος βαθή;

Πίσου απ’ τα λόγια μου
πικρά φαρμάκι,
τι κόσμοι απέραντοι
βυθοί λουλάκι!
Μάτι δε βρίσκεται
να θαμπωθεί
κι αφτί δε βρίσκεται
να λιγωθεί;

Να ταν να ξήλωνεν
απ’ την καρδιά μου
Μοίρα καλόβουλη
τ’ άγρια καρφιά μου
και να με σήκωνε
μ’ άξιο φτερό
σκέψη που μέστωσε
με τον καιρό.

Πάνω από θάλασσες
πάνω από χώρες
με τον καλόκαιρο
και με τις μπόρες
να με κατέβαζεν αγαλινά
όπου τ’ ανθρώπινο
πλήθος πονά.

Σε μίνες φόνισσες
μπουχές καζέρνες,
λιμάνια ολόκαπνα,
βοερές ταβέρνες,
σπιτάλια σκοτεινά
και φυλακές,
μπορντέλ’ ακάθαρτα
και προσευκές.

Στα στήθια να μπαινα
σαν την ανέσα,
σφυγμός βαθύρριζος
στις φλέβες μέσα
στο νου σαν άστραμα
και στην ψυχή,
ν’ αχούσ’ αδιάκοπα
τη διδαχή:

«Όλα τελειώνουνε
κι όλα περνάνε!
Ιδέες βασίλισσες
κακογερνάνε.
Στις νέες ανάγκες σου
(κόπος βαρής!)
σκοπούς αλάθεφτους
κοίτα να βρεις.»

«Αν είν’ η σκέψη σου
πριν από σένα,
δεν είναι απόκομμα
θεού και γέννα.
Τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή
σου τηνε πλάσανε
οι Δυνατοί.»

«Φτωχέ, σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη
πιωμένη αφιόνι!
Αν είναι ο λάκκος σου
πολύ βαθής,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς»!

«Τ’ άσκημα χέρια σου,
των όλω αιτία,
βαστάνε μάργελη
την πολιτεία!
Βγαίνει απ’ τα χέρια σου
κάθε αγαθό
του ωραίου περίθετο
το χρυσανθό.»

Σφίξε τα χέρια σου,
για Σένα κράτει
τ’ άμοιαστον έργο σου,
την Πλάση ακράτη
κι όλο ανεβαίνοντας
προς τη Χαρά
μέσα σου θά ναβεν
άστρων σπορά.»

Κι όπου σε σφάζουνε
δεμένον πίσου,
να βρόνταα άξαφνα
σεισμός αβύσσου,
χίλι’ αστροπέλεκα:
«Δεν είναι μπρος!
Κρύβεται πίσω σου
χρόνια ο οχτρός»!

Μοναδικό.. Παραθέτω και μια αναφορά του ποιητή..

"Μετά το τέλος του μονολόγου της Καμπάνας στους Σκλάβους Πολιορκημένους, ο ποιητής, χωρίς αυταπάτες, προοιωνίζεται τις τύχες του έργου του σχολιάζοντας: Κανένας δεν κατάλαβε τι έλεγε η Καμπάνα. Γιατί καθένας άκουγε τη δική του σκέψη."

Για που το 'βαλες πάλι ;

Ψάχνω εμένα πάλι, τον γνωστό ερωτευμένο μου εαυτό..

Τις λέξεις που με περιγράφουν ψάχνω, τα χρώματα που με γεμίζουν, τα ψάχνω κι αυτά..

Αυτό! Ποιο; Αυτό που θα με σώσει, αυτό κι αν ψάχνω..

Ψάχνω κι άλλα, κι άλλους πολλούς. Ψάχνω να βρω μυαλά παρόμοια..

Το ίδιο φυλακισμένα.. Το ίδιο προδομένα.. από την ίδια τους τη συνείδηση..

Το ίδιο! Το ίδιο γήρας στα χέρια.. Το ίδιο "μισογεμάτο" τσουβάλι στην πλάτη..

Πού και πότε ξεμακρύναν όλα/όλοι αυτοί; Για πού;

Τέλος πάντων - όπως πάντα.. Αγάντα στο μυαλό..

Και μόνος να είμαι ή να μείνω.. Τι μ' αυτό;

Μόνος μου είμαι έτσι κι αλλιώς..

Χωρίς πίστη, θρησκεία, παράταξη, αδελφό.. Πες μου ποιον έχω;

Έχω εμένα ρε, κι αν δεν είμαι ελεύθερος θα γίνω.. Κι όταν γίνω, θα παραμείνω..

Κι αν δεν έχω και προκείμενο.. Χρέωσέ το κι αυτό στη νύχτα που μου έχει πάρει την καρδιά..

Σώθηκες λέει..

Λόγια λόγια τόσα λόγια πάλι, τουλάχιστον τα γραπτά μένουν..

Τόση αγάπη διάχυτη στο χώρο - κάτι πάει στραβά
και μάλιστα χωρίς κανέναν όρο - κυριολεκτικά
Τουλάχιστον έχει γίνει ο διαχωρισμός - ποιοι τα λιμάνια, ποιοι οι βαρκούλες
ξεπεσμός - μα είχες στερέψει από ευχαρίστησης λεξούλες..
χάδια και ξεφτίλα, αγκαλιές αναδίδουν σαπίλα
κι η σκέψη σου καρφωμένη πάντα αόριστα - δέσε τη σκύλα
και σκέψου φωναχτά -παρακαλώ- όσα διαβάζεις
Ίσως αρχίσεις, τα κάλπικα που νιώθεις, να δαμάζεις
Ίσως το σκοινί δέσεις πίσω στης ευκολίας τον καταπέλτη
έλα στα ίσα σου - βρες την αλήθεια σου και καν' την παντοτινό επισκέπτη..

Τα όνειρα βρίσκουν το δρόμο τους στο σκοτάδι..

Προς την περιπλανήτρια μιας αλλόκοτης φαβέλας, (απάντηση στο: http://dreamingbrazil.blogspot.com/2008/03/dark-side-of-dream.html)
και όποιον άλλον προσπαθήσει..

Θυμήσου τ' όνειρο δεν ήταν εκεί εξαρχής κι ας μην αλλάζει
και δεν θ' αλλάξει απ' όνειρο, όσο μια άβυσσος τολμά να τρομάζει
όσο η ζωή συμβιβασμένη να μείνει έχει πάρει απόφαση
όσο η φαντασία πλασάρεται σαν τηλεόραση
δεν είναι θέμα ενός μυαλού και της ψυχής μονάχα
δεν χρειαζόταν καν αναφορά - να μην το ξέρεις τάχα;
Τα κάνεις όλα και το χαίρεσαι, πέφτεις - ξυπνάς
δεν είναι κι η καλύτερή μου να σου λέω πως γερνάς
Μα αφού θα ζήσεις που θα ζήσεις όπως πρέπει
σβήσε το δίλημμα, πάτα τα όρια και γνέφει
τ' όνειρο χέρι με χέρι με τη φαντασία ζητάει
να πάρει εκδίκηση από κάθε παρ' ολίγον μακελάρη του..

Κι αν όλα αισιόδοξα φάνηκαν να στα λέω
χρέωσε το στη νυχτιά -μ' έχει αρπάξει- εγώ δεν φταίω..

Μιας νύχτας πάλι το φευγιό..

Τη νύχτα την έχω κάνει βασίλισσά μου. Την έχω κάνει από τόπο μου παρέα. Για πάρτη της γουστάρω να την ζω από κοντά. Γιατί μου δίνει όσα ζητάω πριν αρθρώσω.

Το σκοτάδι της είναι βάλσαμο για όσα με πληγώνουν αντικρίζοντάς τα..
Το βοριαδάκι της απομακρύνει τη σκόνη μου..
Η δροσιά της ξεκολλάει τα χείλη, λύνει τη γλώσσα..
Τα απόκοσμα τριξίματά της κρατάνε σε εγρήγορση τις αισθήσεις..
Ευαίσθητα αυτιά - τεντωμένο δέρμα..
Η θολή της ξαστεριά μαγεύει μάτια..

Η μοναξιά της σου θυμίζει ότι μπορείς να αντέξεις..
Κι αν σου θυμίζει κάτι άλλο απ' ότι είσαι..
Δεν άξιζες ποτέ την νυχτιά μου - τα βλέφαρα κλείσε..

Αν ονειρέυομαι...

Με ρώτησαν -ξαφνιασμένοι- αν όντως δεν ονειρεύομαι τον εαυτό μου "κάπως".
Η απάντηση, μάλλον, τους ξάφνιασε περισσότερο.
Προτιμώ λοιπόν να μην με δω στο μυαλό μου μετά από χρόνια..

Αυτά που εγώ ονειρεύομαι, προσπαθώ να τα ζω κάθε μέρα.
Αυτά που εγώ ονειρεύομαι, πολλές φορές δεν έχουν καν χώρο για μένα.

Πες μου λοιπόν αξίζει να με ονειρεύομαι;
Δες λοιπόν πώς έχει το πράγμα.. Με ονειρεύομαι..
Με ονειρεύομαι παρέα πιασμένη απ' τους ώμους - ώμοι γεροί, γεμάτοι ζωή, ώμοι που δεν θα απέρριπταν ποτέ έναν άλλον, μοναχικό ώμο.

Κι όμως.. δεν πείθω κανέναν..
Στα δικά μου όνειρα, η θολούρα στα μάτια έχει εκδιωχθεί καιρούς τώρα. Τα μάτια παραμένουν λαμπερά, φωτίζουν το πρόσωπο. Τα μάτια ερωτεύονται - δεν προδίδουν. Οι κόρες διαστέλλονται συνεχώς, δίνοντας έναυσμα σ' απαρχές δακρύων.
Δεν είναι κακό.. Κι η ευτυχία δακρύζει.. και κλαίει πολλές φορές.
Άκου και δες όμως. Τα όνειρά μου απεικονίζουν εμένα κι εσένα αγκαλιά - μην ψάξεις ένα εσένα..
Ίδιο πιάτο, ίδιο ποτήρι.
Τα όνειρα παίρνουν ζωή αν τα όνειρά μου γίνουν δικά σου - ή αν είναι ήδη δικά σου, προτού στα ψιθυρίσω.
Άκου και δες όμως. Μην ονειρεύεσαι αν δεν πρόκειται να ζήσεις.
Άκου και δες. Ζήσε. Άκου και δες και σκέψου πριν τη νύχτα απαρνηθείς.

Υπάρχει το τίποτα...

Όνειρο βραζιλιάνικο.. θέλω να σου απαντήσω.!
http://dreamingbrazil.blogspot.com/2008/03/blog-post_04.html

Πρόσφατα.. τίναξα το χαλί μου
κι όλοι οι φόβοι που είχα έκοψαν την αναπνοή μου
Τρομακτικοί κι ελεύθεροι και αποπνικτικοί
σκόρπιοι από δω κι από κει, χόρευαν.. μα..
Είπα να κάνω μια εξαίρεση - τους γνώρισα
τους έκανα όνειρα, μαζί τους χόρεψα
Έζησα την παράνοιά μου, άκουγα τα λόγια άλλων δικά μου
Μοίρασα το μυαλό στους εφιάλτες και τα όνειρά μου
Και κάπου μες στις φωνές συνείδηση άφωνη μικρή:
"Μη χάσεις τα όνειρα δε θα χεις επιλογή"

Άστο το τίποτα, άστο -κι ας ειν υπέροχο- να υπάρχει
καλύτερα να μη σε βρουν ποτέ, στ' άχυρα κόκκος στάχυ..