Κι απόψε Riddle..

Κι απόψε το κορμί προστάζει πόλεμο, που το μυαλό δεν τον αντέχει

αφού σβήνει όπως λιώνει το κερί και στα σκοτάδια τρέχει..

Μαζί σου

Όσο απομακρύνεσαι
τόσο κάνω να σε φτάσω
και η ανάσα μου αντέχει
δε μ' αφήνει να γεράσω
κι όταν πλησιάζω πια
κι είμαι γύρω στο ένα βήμα
τότε χάνεσαι ξανά
και βυθίζομαι στο κρίμα
δε με επηρεάζει πλέον
το πετσί μου δεν τρυπάει
μάλλον θα σε περιμένω
τίποτα δε μου τη σπάει
Μόνο κάνε μου τη χάρη
και να κουβαλάς μαζί σου
ένα βλέμμα μου μακάρι
να έχω μέσα στη ζωή σου
να αλλάζει όλα τα χρώματα
να σταματάει το χρόνο
να σε πείθει αξημέρωτα
πώς δε νιώθεις πόνο
και πως τις μέρες
που τον εαυτό σου μάλωσες
να σου θυμίζει στοργικά
πως δε μεγάλωσες..

Μαζί σου..
λάθη αν κάνεις ή σωστά
παραμονεύει στα πνιχτά
μια πεταχτή κρυφή ματιά
να 'χεις μαζί σου..

Έλλειψη όλων

Άδειος ο χρόνος στον καπνό
που γεμίζει το άδειο σπίτι
κι η ανάσα σε ενοχλεί
μιας κι είναι η μόνη που μυρίζει
Προκαλεί ειρωνικά
την ευαίσθητή σου μύτη
που ξεσυνήθισε ένα δάκρυ
να την περιτριγυρίζει

Είχε τόσο συνηθίσει σ' ένα ξένο φρέσκο δάκρυ
και περίμενε από σένα ποτέ μην της λείψει κάτι
Τόσα αρώματα σου πρόσφερε απλόχερα
και "ο κίνδυνος" σου φώναξε "ειν' κοντά"

Μα όπως τα μάτια σου
ποτέ σου δεν αγάπησες
και στα αυτιά σου
δεν είχες εμπιστοσύνη
κι όπως τα πόδια σου
σου λένε παραπάτησες
έτσι θρυμμάτισες
τη μυρωδιά εκείνη

Πού είναι η γαλήνη που υποσχέθηκες στην πάρτη σου
και η ομορφιά που δήθεν θα 'βλεπε το μάτι σου
που είναι η ηρεμία που είχες πάντα και γιατί τη σκοτώνεις
δε σ' έχω δει ποτέ να μετανιώνεις

Άκου με λίγο (απ' τα ξεδιάντροπα)

Άκου με λίγο, τι σου θυμίζω
πάλι το χθες μου ροκανίζω
κι όσο αντέχω θα κουβαλάω
όσα μου φόρτωσαν κι όσα χωράω

Άκου με λίγο, άκου και δες
και αν έλεγες, σταμάτα να λες
σαν σπόρος που δεν τον γούσταρε το χώμα
σαν λέξεις που ηχούν στ' αυτιά σου ακόμα
Όπως της τελευταίας ματιάς ο πόνος
μέσα από βλέφαρα σβηστά
όπως του τελευταίου φιλιού ο άχρηστος ρόλος
κι η ειρωνικά ξάστερη νυχτιά

Άκου με λίγο και διάβασε με
μικρή μου ιδέα ξεγέλασε με
δωσ' μου ζωή και παρ' την πίσω
παράτα με να παραπατήσω

Άκου με λίγο, από τότε πιο λίγο
όσο με κρύβω, πόρτες ανοίγω
λες και χαρά δε βρίσκω πια να περνάνε οι μέρες
και στο μυαλό μου αιθέρες
Κράτα γερά ψυχή μου αντάρτισσα
κι ας νιώθεις άχρηστη στου χρόνου το τέρμα
χωρίς εσένα, στραβοπάτησα
αφού μου χάρισαν κι άρχισα κι έζησα κι ένιωσα κι έλαμψα μέσα σε ψέμα

Άκου με..

Εγώ

Είμαι ο εφιάλτης του νου μου και τ' αποφόρι του ονείρου
είμαι το ξέσπασμα της νύχτας πάνω στον πνιγμό του ήλιου
είμαι η ζωή που δε δέχτηκα ποτέ μου να ζήσω
και το κουράγιο που σου έλειπε.

Ήμουν στρατιώτης τον καιρό που αντέχαμε παρέα
ήμουν η πιο όμορφη νύχτα κι η πιο θαυμάσια μέρα
ήμουν η τρέλα που δεν κότευε στιγμή στο μυαλό μου
κι η λογική που σου διέφευγε.

Είμαι ο άνεμος που έκαιγε το πρόσωπό μου
είμαι η βροχή που έπνιγε τον κάθε λυγμό μου
είμαι το σθένος που δε δίσταζε να μένει άυπνο
και το σιγοψυθίρισμα στ' αυτιά σου.

Ήμουν ο πρώτος που μου μίλησα ανοιχτά όπως τώρα
ήμουν ο κρότος της αλήθειας και του ψέματος η φόρα
ήμουν αυτός που δεν έμεινε ποτέ του πίσω
και η πρώτη έγνοια πίσω απ' τη σκιά σου.

Ήμουν πολλά. Είμαι περισσότερα. Θα είμαι εδώ, όπως ποτέ.

Απ' τα αλησμόνητα..

Απ' τα αλησμόνητα συρμένα για δεύτερη φορά
κατατρεγμένα σαν την πρώτη, λεπτή διαφορά..

Να που του χρόνου τα μάγια και του καιρού μου τα ξόρκια
ακμάζουν πάντα φυτεμένα στην καρδιά
είν' του Σεπτέμβρη τα πρωτοβρόχια
και κάποιου Ιούλη η πανέμορφη νυχτιά

είναι το σφίξιμο εκείνο στο στομάχι
σαν νιώθεις πως.. όλα σ' έχουν ξεχάσει
είναι το κρίμα, οι εγωισμοί, τα λάθη
κι όσα εμπόδια θαρρείς είχες ξεπεράσει

Είναι τα δάκρυα κι η βροχή που παράλληλα πέφτουν
όταν με πόνους στο κεφάλι ξυπνάς
είτε μετά από μεθύσι και χημικά που σ' αρέσουν
νιώθοντας κάποιος, μα μη ξέροντας που πας

Μαγεία είναι να νιώθεις πάντα μόνος
μα ξόρκι να.. ξέρεις πως θα 'ναι εκεί
κάποιος παράξενος τύπος που σου γνώρισε ο χρόνος
και ζει στο δίπλα κελί, μέσα στην ίδια φυλακή


..για τους "φυλακισμένους"

Grief..

That night was full of senses, tricking me away..

The so-called surprise came, as usual, out of nowhere..

Two pieces of a class or two pieces of a glass?

So many similarities.. both of them broken
Memories of them two have already rotten
Both of them knew that i was the center of my heart
that it's all about me and then alone I sat
cause everything worthing my glance stays right at first
over my head, top of the list, a personal test
and then boom.. just rocking the world
So many talks over talks but nothing stays in bold
the so-called beauty of pride my major target
I had it all but lost 'em? I deny it
I had to fight right back, so as to get it all back
all over from the start, to the very last crack
selfishness was the way to avoid the pain
my ego's just too tough to gain..