Οι λύκοι κατεβαίνουν σαν βολεύει ο καιρός..

..έτσι και οι στίχοι χρόνων βλέπουν πάλι το φως.

Ήταν η ίδια μάγισσα όπως και τώρα θυμάμαι
αυτή που με έβγαζε και θα με βγάζει ψεύτη
της τα 'χα ψάλει και τότε και τώρα να 'μαι
το ίδιο πλατύ χαμόγελο ήδη σβήνει στον καθρέφτη

νωρίς νωρίς σαν να με πήρε από φόβο
2 μέρες τώρα ούτε λέξη, ούτε λόγο
δεν έχω αρθρώσει κι ας τυλίγομαι από αιτίες
χώρια οι αστραπές κι οι αϋπνίες

Οι λύκοι κατεβήκανε κι είναι νταουλιασμένοι
φιμωμένοι δεν αντέξανε οι καημένοι
πικραμένοι, ντροπιασμένοι με τεράστια οργή
ξεκοιλιασμένοι κι ας βρεθούν το πρωί..

..μιας και το μαχαίρι δεν ξαναμπήκε στη θήκη,
έτρεχες.. κι ήταν κοντά σου οι λύκοι..
ξεμάκραινες.. μα μυρίζαν τον ιδρώτα σου
σε προφταίναν.. και φοβόσουν τα χνώτα σου..

Και λίγα λόγια για τον φονιά μας..
μακριά η σελήνη απ' τα ουρλιαχτά.. το φονικό μας..
Να μείνει "Γρίφος" στον αέρα κ τ' άστρα..
εγωισμέ μου μαζί σου, τι κατάφερα;

Κομμένα και καμμένα νήματα..

Από τέρμα σε τέρμα πού καιρός για αρχη;
παραμύθι η ζωή, "ευτυχισμένοι ζήσανε κι αυτοί"..
κι ενώ οι σελιδοδείκτες κάνουν αισθητή την απουσία τους
το φυλλομέτρημα στερεύει γρήγορα τις ώρες από "ανίατους"
άλλος ένας νεκρός σε νεκρό χρόνο.. νεκρική οργή
με χαμόγελο.. άλλη μια απούσα στοργή

..ένα κεφάλι γεμάτο - θα μου πεις όπως πάντα
θα σου πω έχε γεια.. και μονάχος σου κράτα..

Θάνατος - ψίθυροι ανασάλεψαν
βαρύς θυμός και σκέψεις.. μα προκάλεσαν..

Σκόρπιες γραμμές.. θυμίζουν ρυτίδες..
κι έδειξαν πόσο κάλπικες ήταν οι ονειροπαγίδες..
Θύμισαν πάλι μια αρχή και ένα τέλος
μα εγώ απ' το τέλος, τέλος βλέπω.. μια φωτεινή ευθεία γραμμή.. θάνατος

Άντε.. 'γεια μας!

Ότι δεν ήμουν μηχανή ποτέ δε λέει τίποτα πια..
Μια επιλογή στις δύο, σου λέει, και όλα όμορφα..

Μια ειρωνεία της στιγμής έτσι απλά.. επειδή δεν αντέχομαι..
Κι ένα μεγάλο, αναποφάσιστο, ψέμα.. δυστυχώς δεν πρόλαβα να το πω εγώ..

Ώρες ώρες έχω φτάσει να νιώθω τυχερός που απλά υπάρχει ένα 40άρι μπουκάλι στο σπίτι..

Καλό μου "σκ" (ως είθισται)..