Κομμάτια ενός "γρίφου"..

Και πώς να ξεχάσω όσα μ' έχουν βασανίσει

όσα μ' έχουν ιδρώσει κι όσα μ' έχουν ζαλίσει

όσα κοιτούσα με λαχτάρα, μάτια μες στην αντάρα

κι όσα με σέρναν ξωπίσω σαν την πιο βαριά κατάρα..

Όσα δε θέλω να θυμάμαι πες μου πώς να ξεχάσω

κι όσα με κυνηγάνε πώς θα ξεγράψω;

όσα ποθώ δεν τα ξεχνάω μα πες μου πώς θα τ' αποκτήσω

να θυμηθώ να ξεχάσω τον δρόμο που γυρίζουν πίσω..

Παει καιρός που ο ουρανός γεμίσε με δύο φεγγάρια

κι αρουραίοι πολλοί ξεχύθηκαν μες στα κελάρια

και μαγάρισαν τα ατόφια κόκκινα αποστάγματα

μαύρισε το ένα φεγγάρι κι έβαλε τα κλάμματα..

Τρύπαγαν συνεχώς τον ουρανό τα δύο φεγγάρια

και κυβερνήσαν οι αρουραίοι τα κελάρια

Εξατμίστηκαν - και ίχνος από τα αποστάγματα

τ' άλλο φεγγάρι μάτωσε.. μα δε βούρκωσε

Κι όμως απ' το μυαλό μου δε λεν να ξεκολλήσουν εκείνες οι πολυδιαβασμένες σελίδες..

που γράφτηκαν ανάμεσα σε μπλε στυλό, βιβλία, βουνά από σ' αγαπώ κι εφημερίδες..

Ηλίθιες μέρες! περνάτε άλλοτε αργά κι άλλοτε γρήγορα από μέσα μου..

και μ' αφήνετε να ψάχνομαι στη λογική, τις αρρυθμίες και τη μπέσα μου..

Καληνύχτα..

3 και κάτι.. νομίζω..

Ποιος με φωνάζει πάλι να γυρίσω πίσω
ώρες που δεν μπορώ ούτε την πάρτη μου να κουλαντρίσω..

Το 40άρι κλασικά στο χέρι - να αρχίσω να ανησυχώ..
Ξέρω διαβάζοντας το παραπάνω, συγχέοντας την ώρα, το μέρος και τη στιγμή, κάποιος κάποτε θα χαρεί..
Μα δε θα υποπτεύεται και σίγουρα δε θα ξέρει ότι και κάποιος άλλος.. κάποτε θα χαρεί.. ίσως ακόμα πιο πολύ..

Δε νιώθω το περιβάλλον μου τώρα τελευταία.. Δε νιώθω τις λέξεις.. Δε νιώθω τις σκέψεις..
Ίσως να αναρωτιέμαι κιόλας ποιο ακριβώς είναι αυτό.. Μια φορά πάντως.. τώρα σίγουρα δε το νιώθω..

"Άτομο" πιωμένο, κεφάλι ζαλισμένο
κορμί τελειωμένο, προσμένω το "ξένο"
τ' αυτιά μου με γελούνε, τα δάχτυλά μου παρακούνε
η νύχτα τελειώνει, μια αυγή ξημερώνει
Μ' έχει πιάσει ναυτία.. τίποτα πάνω μου δεν αντέχει..
μα το ποτήρι ανεβοκατεβαίνει.. το μπουκάλι τρέχει..
κάποιοι ήχοι στ' αυτιά μου χειρότεροι από ποτέ
δεν ήμουν ποτέ εγώ, μη μ' αγαπάτε ρε..

Δάκρυα..

Με αγάπη γι' αυτούς που δεν ξέρουν αν πρέπει να με ξεχάσουν..

Χάριζέ μου να μυρίζω..

..απ' την παλιά σου ανάσα
να μην ξεχνάω ποιος είμαι, να μη με κάνω πάσα


Μου έλειψες πάλι ρε, μέσα στα αλλότρια και παγωμένα
σε ξαναθυμήθηκα -αν σ' είχα ξεχάσει- μάτια θλιμμένα
Πάλι δε με βρίσκω κι ενώ με ψάχνω, πάλι χάνομαι
αλλάξαμε κι αλλάζουμε, στο πετσί μου το αισθάνομαι
ν' αρχίσω άραγε πάλι να παίρνω αποφάσεις
κι όσα ξεχάσω να τα δικάσεις και να κρυφτώ για να με χάσεις;
Μια χάρη μόνο θα ζητήσω και μια συμπόνοια..
δυο μελωδικές λέξεις στα αυτιά να σφραγίσουν τρία και κάτι χρόνια..

Πισωγυρίσματα, θαμπά πρίσματα..

Έτσι είναι όταν περίμενες συμβάντα -ό,τι έλαχε- για να εκφράσεις μια καλά σφηνωμένη γνώμη..
Ή ακόμα χειρότερα όταν περίμενες ένα απ' όλα αυτά για να τρέξεις να γνωστοποιήσεις ότι η γνώμη σου κι η άποψή σου -ω του θαύματος- ταυτίζεται με τη "δικιά του"!!
Ω! -δεν ξεχνιούνται αυτά- "κρύψε το φτυάρι μη το βρει κανείς"..

αρκετά με τα παραπάνω ανούσια.. (μην ξεχάσεις να κάνεις κι αισθητή την παρουσία των πληροφοριών σου)

Μια εικόνα τώρα μόνη..
Μια κοπέλα να παγώνει..
Να με θυμάσαι όταν πατάω υποσχέσεις..
Να με φοβάσαι όταν καμώνομαι τρελός και πως μ' αρέσεις..

Μια σκιά να κυνηγιέται..
Το σκοτάδι να πλανιέται..
Ξεχασμένη μαύρη φλόγα..
Μαύρισμένη στάχτη οι δυο μας..

Δύο λέξεις - κάποιες μέρες..
Σαν διάττοντες αστέρες..
Πες μου αν έφταιξα - που;
Σφίξου-κάψε-άλλαξε νου..

..και κοίτα με, καθώς θα φεύγω..
κοίτα με κι ας σε μπερδεύω..
απάντησε μου.. Ήμουν εδώ;
..ή ποτέ δε θα 'μαι..;

Οι λύκοι κατεβαίνουν σαν βολεύει ο καιρός..

..έτσι και οι στίχοι χρόνων βλέπουν πάλι το φως.

Ήταν η ίδια μάγισσα όπως και τώρα θυμάμαι
αυτή που με έβγαζε και θα με βγάζει ψεύτη
της τα 'χα ψάλει και τότε και τώρα να 'μαι
το ίδιο πλατύ χαμόγελο ήδη σβήνει στον καθρέφτη

νωρίς νωρίς σαν να με πήρε από φόβο
2 μέρες τώρα ούτε λέξη, ούτε λόγο
δεν έχω αρθρώσει κι ας τυλίγομαι από αιτίες
χώρια οι αστραπές κι οι αϋπνίες

Οι λύκοι κατεβήκανε κι είναι νταουλιασμένοι
φιμωμένοι δεν αντέξανε οι καημένοι
πικραμένοι, ντροπιασμένοι με τεράστια οργή
ξεκοιλιασμένοι κι ας βρεθούν το πρωί..

..μιας και το μαχαίρι δεν ξαναμπήκε στη θήκη,
έτρεχες.. κι ήταν κοντά σου οι λύκοι..
ξεμάκραινες.. μα μυρίζαν τον ιδρώτα σου
σε προφταίναν.. και φοβόσουν τα χνώτα σου..

Και λίγα λόγια για τον φονιά μας..
μακριά η σελήνη απ' τα ουρλιαχτά.. το φονικό μας..
Να μείνει "Γρίφος" στον αέρα κ τ' άστρα..
εγωισμέ μου μαζί σου, τι κατάφερα;

Κομμένα και καμμένα νήματα..

Από τέρμα σε τέρμα πού καιρός για αρχη;
παραμύθι η ζωή, "ευτυχισμένοι ζήσανε κι αυτοί"..
κι ενώ οι σελιδοδείκτες κάνουν αισθητή την απουσία τους
το φυλλομέτρημα στερεύει γρήγορα τις ώρες από "ανίατους"
άλλος ένας νεκρός σε νεκρό χρόνο.. νεκρική οργή
με χαμόγελο.. άλλη μια απούσα στοργή

..ένα κεφάλι γεμάτο - θα μου πεις όπως πάντα
θα σου πω έχε γεια.. και μονάχος σου κράτα..

Θάνατος - ψίθυροι ανασάλεψαν
βαρύς θυμός και σκέψεις.. μα προκάλεσαν..

Σκόρπιες γραμμές.. θυμίζουν ρυτίδες..
κι έδειξαν πόσο κάλπικες ήταν οι ονειροπαγίδες..
Θύμισαν πάλι μια αρχή και ένα τέλος
μα εγώ απ' το τέλος, τέλος βλέπω.. μια φωτεινή ευθεία γραμμή.. θάνατος

Άντε.. 'γεια μας!

Ότι δεν ήμουν μηχανή ποτέ δε λέει τίποτα πια..
Μια επιλογή στις δύο, σου λέει, και όλα όμορφα..

Μια ειρωνεία της στιγμής έτσι απλά.. επειδή δεν αντέχομαι..
Κι ένα μεγάλο, αναποφάσιστο, ψέμα.. δυστυχώς δεν πρόλαβα να το πω εγώ..

Ώρες ώρες έχω φτάσει να νιώθω τυχερός που απλά υπάρχει ένα 40άρι μπουκάλι στο σπίτι..

Καλό μου "σκ" (ως είθισται)..

Ποιο είναι το διάλειμμα τελικά;

Γράφω πάλι.. μιας και κατάλαβα γιατί πρώτη φορά έβαλα στίχους τραγουδιού όχι δικού μου..
Άργησα κάπως, σίγουρα.. Δε γινόταν, όμως, να παραξένεψα τον εαυτό μου χωρίς λόγο..
Πρώτη φορά λοιπόν που ένα τραγούδι, ενώ θα έπρεπε να το σιγοτραγουδάω καθώς περιτριγυρίζει τα αυτιά μου, δεν μπόρεσα.. Με επέκρινε.. με κατέκρινε..

Γυρίζω πάλι το χρόνο και τείνω να μετανιώσω
κάθε στιγμή που περνάει, απλά περνάει
δε στέκεται λεπτό την ευχή μου να της δώσω
χάνεται αμέσως.. και να λακίσω ζητάει

Να πάω πίσω ξανά, να επιμείνω αλλού
αφού το χρώμα που είδα τότε ήταν άλλο
ήτανε μαύρο, μα στο γαλάζιο του ουρανού
έμοιαζε όμορφο, κρυβόταν λάθος μεγάλο

Παρελθόν για άλλη μια φορά να γίνει το μέλλον
παρακαλάει.. και δε θέλει πολύ για να με πείσει
στην ίδια σπίθα μένει κι ασημοκεντάει
κάτι μέρες - τέσσερις νύχτες είχα ζήσει

Καιρός ξοπίσω άπλετος μα λίγος χρόνος μπρος μου
βάζω σημάδια.. τον μετράω, τι κατάντια
γιατί δεν είσαι όπως πριν αμίλητος εχθρός μου
την ίδια μάχη δίνοντας που την κερδίζω πάντα;

Όλο και κάποιος θα περάσει

Μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα - λόγια που ταιριάζουν..

Active Member - Blah Blasphemy 2 - Όλο και κάποιος θα περάσει (Intro)

Σ’ αφήσαμε έναν χρόνο να μαζέψεις, να μοιραστείς
το απάνθισμα της ορφανής μας σκέψης.
Άλλοτε έστεκες βουβός, μη τυχόν ρεζιλευτείς
ή σκεφτόσουν να φύγεις μ’ ό,τι κλέψεις.
Άλλοτε έμοιαζες τυφλός ξενομερίτης
ή σα να ’χει πάψει πια να κατοικεί εδώ το παρελθόν σου
κι άλλοτε απ’ τη βουή κυκλωμένος ερημίτης,
μα ό,τι και να ’ταν απλά μοιάζει με το σύρσιμό σου.

Να ’τανε όμορφο άραγε ή τζάμπα να παράπεσε
ή ξαμολήθηκε μακριά μια και καλή απ’ τις χαρές·
διάλεξε μια και κράτησε.
Θ’ ανταμώσουμε στα σώψυχα ξανά χίλιες φορές.
Γιατί πριν απ’ το φως περνάς απ’ της σκοτιάς το μονοπάτι
μα όταν γευτείς απ’ το όνειρο, δε σε τσεπώνει ο χρόνος
ούτε κι ο χάρος που φορά τομάρια στην πλάτη
δε σε ξεγελάει, γιατί είναι πάντα μόνος.

Λοιπόν, ετούτη τη φορά μη χαζεύεις την πομπή,
μπερδέψου εκεί ξοπίσω μ’ ήλιους αναρίθμητους.
Κάψε ό,τι φοράς, αν πάνω σου σκουπίστηκε η ντροπή
κι απ’ την καρδιά σου χαμογέλα στους αλύγιστους.
Μη ζηλεύεις τους πλούσιους και τους φημισμένους,
έχουμε μόνο μια μέρα φτώχειας διαφορά.
Λυπήσου τους και πες αν θέλεις στους καημένους
πως με δάνεια από το μέλλον δεν ξεχρεώνεις τα παλιά.

Μη ρωτάς για τ’ αύριο, κάνε του κεφαλιού σου·
κάθε βολεμένος και δειλός άλαλος σέρνεται.
Σταμάτα να μεθάς με λέξεις, και το νου σου,
κοιτάει ο ρουφιάνος απ’ τη γρίλια τη μισάνοιχτη και χαίρεται.
Εγώ θα μείνω βλάσφημος, παλιά συνήθειά μου,
των στίχων μου τη μάνα να κοιτώ που ’χει γεράσει
και με βρίζει μπρος στην αμάθειά μου·
μα εσύ κράτα λίγο αγάπη όλο και κάποιος θα περάσει.

Χωρίς τίτλο

Λογικό το χωρίς.. μιας και τώρα με ξαναμαθαίνω..
Δεν έχω καταλάβει ακόμα ποια από όλες τις περιόδους που διάνυσα οφείλω να θεωρήσω διάλειμμα και ποια φυσική ροή των πραγμάτων, αλλά πόσο μπορεί να με απασχολεί κάτι τέτοιο πια..;

"Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε"
μα είναι ίδιοι οι στίχοι και πάντα θα 'ναι..
ίδιο χαρτί και στυλό - άλλο παραμύθι
κι ο ίδιος και κυκλοθυμικός χρόνος που δε με πείθει..
Άλλη φουρτούνα.. καινούρια κύματα
ο ίδιος φόβος ο αλλόκοτος.. τα ίδια κρίματα..
Άλλο καράβι.. άσπρο πανί..
θάλασσα μαύρη.. ίδια κι αυτή..

16/7 κι άλλο διάλειμμα μάλλον..

Απρόσμενα

Καλώς τα βρήκα κι αυτά.. Τα πασίγνωστα και πάντα αναμενόμενα απρόσμενα..

Σε πρωινά, μεσημέρια, απογεύματα και χωρίς αμφιβολία σε νύχτες..
Σε ηλεκτρικούς, σε μετρό και εννοείται σε λεωφορεία..
Σε καφετέριες, σε εστιατόρια και δεν γίνεται να λείπουν τα παγκάκια..

Αφέθηκα πάλι, πυρόνειρο, στις αισθήσεις μου όλες
ταραγμένες όπως πάντα και σε εγρήγορση για ώρες
Άκουγα όσα μύριζα και μύριζα όσα ακουμπούσα
και γεύτηκα όλα όσα για καιρούς πολλούς κοιτούσα..
Άδειασα πάλι τελείως κι έδιωξα όσους με περίμεναν
αφού μπροστά μου σώπαιναν.. Και το ήθελαν..
Χαρά μου -τι να πω;- αντίο και καλό δρόμο
βαρέθηκα να μετανιώνω, να με θολώνω
Συνηθισμένα εξάλλου τα βουνά χρόνια και χρόνια
να καλύπτονται με τη πιο κακιασμένη διχόνοια
γνωστή εικόνα, ένα είδωλο ως συνήθως
Καλώς ήρθες ταξιδιώτη κι ελπίζω.. Να σε βρώ μες το πλήθος..

Εξανεμίζονται τα μαγιάτικα..

Βάρυνα απότομα ανάμεσα στ' ανάλαφρα της εποχής,
θα είναι η λάσπη μετά το πέρας της βροχής
θα 'ναι τα αγκάθια που σκληραίνουν με το κρύο
θα 'ναι σελίδες σκισμένες από ένα σχολικό βιβλίο
είναι σίγουρα κληρονομιά από πάππου προς πάππου
είναι το ψέμα που μου λέει πως πάλι έφτασα κάπου
είναι οπωσδήποτε τα σκόρπια ισχνοδιλήμματα
πώς να ξεφύγουν τα θολά σαράντα κύματα
πώς να ξεφύγει η μουρμούρα απ' το κεφάλι
πώς να ξεφύγει η ντροπή μου από μια καινούρια ζάλη
τι σε πότισαν πάλι, δήθεν για να χαλαρώσεις
σε ποια γωνιά θα σου γυρέψουν να προδώσεις;
σε ποιο πιστεύω, σε ποιο άχρηστο γουστάρω
σε ποια εικόνα του μυαλού κάνεις το τελευταίο τσιγάρο

σε ποια πανέμορφη νύχτα εκεί λίγο πριν τον ύπνο
θα φωνάζω πως δεν ήμουν εδώ.. Ακόμα λείπω..

Σκάρτες ώρες..

..είναι όλες αυτές που σου προσφέρουν απλόχερα ένα γεμάτο μέχρι πάνω τίποτα..

Υπάρχει το τίποτα και στα 'χω ξαναπεί
τελευταία, ξεδίνει όταν μαζεύεται η σιωπή
τρεμοσβήνει μονάχα όσο πετάει ο χρόνος
απαραίτητη προϋπόθεση, να είσαι μόνος
κρυφό αμάρτημα, κάτι σαν ώρα "αντίο"
άηχο κροτάλισμα δοντιών μέσα στο κρύο
βουβή κατάρα φορτωμένη πρόχειρα στην πλάτη
μοιράσου τη μαζί μου χωρίς ίχνος φόβου.. αν το φτωχικό, νοικιάρικο μυαλό μου φανεί επιτέλους σε σένα παλάτι..

Μέρος Α' ή απλά το βουνό..

Αντί προλόγου:
Σα να βρίσκεσαι μπροστά σε βουνό, να σε χτυπάει το χαλάζι
και ξάφνου να διαλέγεις θάλασσα, για να σου φύγει το μαράζι

Λοιπόν, θάλασσα πίσω, βουνό μπρος και κάτι θυμίζει
γνωστός εχθρός μα ποιο διαλέγεις στο τέλος μετερίζι..;
να αρχίσω να ανεβαίνω κι όπου με βγάλει
η θα κουραστώ - πίσω πάλι κι απ' την αρχή ήρθαν κι άλλοι;

μάλλον δεν είναι θέμα κούρασης όπως το σκέφτομαι
είναι συναισθημάτων σύμπλεγμα, που το καλοδέχομαι
για μια ακόμα φορά, για μια ακόμη πριν το χαλάζι βροχή
κι ας φαντάζει το βουνό ξεκάθαρη επιλογή

την προσοχή μου στο βουνό, τόσα χρόνια το γνωρίζω
με τραβάνε πιο πολύ αυτές οι ανάσες και το φόντο το γκρίζο
κι όσα μυρίζω και μου συστέλλουν το στομάχι
μοιάζουν απίστευτα - σίγουρος νικητής το βουνό σ' όποια μάχη

μα άκου πάλι και δες καλύτερα
το ανέβασμα πρέπει να ξεκινήσεις μια ώρα αρχύτερα
και το χαλάζι.. που τη βροχή ακολουθάει
σ' αφήνει μόνο μ' ένα κουράγιο που λιγοψυχάει

Τα πιο δύσκολα λόγια μα και τα τελευταία
αν φτάσω στην κορυφή σειρά έχει η κατρακύλα
πόσο λες να προλάβω να μαγευτώ απ' τη θέα
σαν τη ζωή κι η κατηφόρα.. πάντα σκύλα

Ελπίζω το 2ο μέρος να ακτινοβολήσει στα μάτια μου, μήπως και ξυπνήσω

Μια Κυριακή του Απρίλη.. 28 παρά κάτι..

Μάλλον σωστά μου τα 'παν.. Σωστά τα έμαθες κι εσύ..

Τον είδα απόκληρο μπροστά σ' ένα καθρέφτη..
Δεν ήταν δίπλα ή πίσω μου και βγάλε με ψεύτη..
Δε θα σου πω τ' όνομά του, ούτε καν τι φορούσε
μα είχε χίλια πρόσωπα κι αλήθειες δε μαρτυρούσε
κάποιες κρίσεις ειλικρίνειας μόνο του έκλεβαν τ' αλύγιστο
28 παρά κάτι μοιάζει καλό αντίδοτο..

Αποχαιρέτα τους..

Αποχαιρέτα τους,

με νεύμα απότομο του κεφαλιού..

Αργά ή γρήγορα,

όλοι λάτρεις του παλιού..

Μάλλον καιρός μου και μένα..

Μάλλον καιρός μου και μένα, παίρνω τον τίτλο και πάμε
σ' όλα εκείνα τα ωραία που όλο ξώφαλτσα περνάνε
καταπάνω τους λοιπόν, όχι για να τ' αγγίξω
να τα τρομάξω γουστάρω - τώρα που μου έστριψε να αφήσω
κάθε διεστραμμένη σκέψη να νοικιάσει καταφύγιο
στο μυαλό μου, ζεστά - σταμάτησα να τις πνίγω..
Και είναι όμορφα πάλι κάτι μου λέει πως θα ζήσω
δείξε μου έναν, εξάλλου, που δεν αξίζει να μισήσω..

Νύχτα με χάλασες πάλι, μα δεν πειράζει, χαλάλι..

Η Φωνή της Καμπάνας

Η Φωνή της Καμπάνας - Κώστας Βάρναλης

Μες το δροσάνεμο
που αναγαλλιάζω
κι ο νους χανότανε
σε χάος γαλάζιο
ψηλά ας μ’ αφήνατε
να ξεχαστώ
φωτοπερίχυτη,
στόμα κλειστό.

Ποιο χέρι απλώθηκε
να με σπαράξει
απ’ το χρυσόνειρο
στην άγια πράξη!
Ο πρώτος ήχος μου
πρώτη πληγή.
Με τραβάς, αίμα μου
ξανά στη Γη.

Ω! σεις χαμόσυρτα
λέρα σκουλήκια,
η άλαμπη ζήση σας
ζήση ναι δίκια!
Μια τρύπα ο κόσμος σας
και μέσα κει
ο Χάρος λύτρωση
κι ώρα γλυκή.

Δεν είναι κέντρισμα
να σας κουνήσει,
κορμιά, που η άλυσσο
τα ’χει τσακίσει!
Σκέψη, ποιος άνεμος
θέ ν’ αξιωθεί
να σ’ ανατάραζε,
σκότος βαθή;

Πίσου απ’ τα λόγια μου
πικρά φαρμάκι,
τι κόσμοι απέραντοι
βυθοί λουλάκι!
Μάτι δε βρίσκεται
να θαμπωθεί
κι αφτί δε βρίσκεται
να λιγωθεί;

Να ταν να ξήλωνεν
απ’ την καρδιά μου
Μοίρα καλόβουλη
τ’ άγρια καρφιά μου
και να με σήκωνε
μ’ άξιο φτερό
σκέψη που μέστωσε
με τον καιρό.

Πάνω από θάλασσες
πάνω από χώρες
με τον καλόκαιρο
και με τις μπόρες
να με κατέβαζεν αγαλινά
όπου τ’ ανθρώπινο
πλήθος πονά.

Σε μίνες φόνισσες
μπουχές καζέρνες,
λιμάνια ολόκαπνα,
βοερές ταβέρνες,
σπιτάλια σκοτεινά
και φυλακές,
μπορντέλ’ ακάθαρτα
και προσευκές.

Στα στήθια να μπαινα
σαν την ανέσα,
σφυγμός βαθύρριζος
στις φλέβες μέσα
στο νου σαν άστραμα
και στην ψυχή,
ν’ αχούσ’ αδιάκοπα
τη διδαχή:

«Όλα τελειώνουνε
κι όλα περνάνε!
Ιδέες βασίλισσες
κακογερνάνε.
Στις νέες ανάγκες σου
(κόπος βαρής!)
σκοπούς αλάθεφτους
κοίτα να βρεις.»

«Αν είν’ η σκέψη σου
πριν από σένα,
δεν είναι απόκομμα
θεού και γέννα.
Τη σκλάβα σκέψη σου, σκλάβα δετή
σου τηνε πλάσανε
οι Δυνατοί.»

«Φτωχέ, σου μάραναν
κόποι και πόνοι
τη θέληση άβουλη
πιωμένη αφιόνι!
Αν είναι ο λάκκος σου
πολύ βαθής,
χρέος με τα χέρια σου
να σηκωθείς»!

«Τ’ άσκημα χέρια σου,
των όλω αιτία,
βαστάνε μάργελη
την πολιτεία!
Βγαίνει απ’ τα χέρια σου
κάθε αγαθό
του ωραίου περίθετο
το χρυσανθό.»

Σφίξε τα χέρια σου,
για Σένα κράτει
τ’ άμοιαστον έργο σου,
την Πλάση ακράτη
κι όλο ανεβαίνοντας
προς τη Χαρά
μέσα σου θά ναβεν
άστρων σπορά.»

Κι όπου σε σφάζουνε
δεμένον πίσου,
να βρόνταα άξαφνα
σεισμός αβύσσου,
χίλι’ αστροπέλεκα:
«Δεν είναι μπρος!
Κρύβεται πίσω σου
χρόνια ο οχτρός»!

Μοναδικό.. Παραθέτω και μια αναφορά του ποιητή..

"Μετά το τέλος του μονολόγου της Καμπάνας στους Σκλάβους Πολιορκημένους, ο ποιητής, χωρίς αυταπάτες, προοιωνίζεται τις τύχες του έργου του σχολιάζοντας: Κανένας δεν κατάλαβε τι έλεγε η Καμπάνα. Γιατί καθένας άκουγε τη δική του σκέψη."

Για που το 'βαλες πάλι ;

Ψάχνω εμένα πάλι, τον γνωστό ερωτευμένο μου εαυτό..

Τις λέξεις που με περιγράφουν ψάχνω, τα χρώματα που με γεμίζουν, τα ψάχνω κι αυτά..

Αυτό! Ποιο; Αυτό που θα με σώσει, αυτό κι αν ψάχνω..

Ψάχνω κι άλλα, κι άλλους πολλούς. Ψάχνω να βρω μυαλά παρόμοια..

Το ίδιο φυλακισμένα.. Το ίδιο προδομένα.. από την ίδια τους τη συνείδηση..

Το ίδιο! Το ίδιο γήρας στα χέρια.. Το ίδιο "μισογεμάτο" τσουβάλι στην πλάτη..

Πού και πότε ξεμακρύναν όλα/όλοι αυτοί; Για πού;

Τέλος πάντων - όπως πάντα.. Αγάντα στο μυαλό..

Και μόνος να είμαι ή να μείνω.. Τι μ' αυτό;

Μόνος μου είμαι έτσι κι αλλιώς..

Χωρίς πίστη, θρησκεία, παράταξη, αδελφό.. Πες μου ποιον έχω;

Έχω εμένα ρε, κι αν δεν είμαι ελεύθερος θα γίνω.. Κι όταν γίνω, θα παραμείνω..

Κι αν δεν έχω και προκείμενο.. Χρέωσέ το κι αυτό στη νύχτα που μου έχει πάρει την καρδιά..

Σώθηκες λέει..

Λόγια λόγια τόσα λόγια πάλι, τουλάχιστον τα γραπτά μένουν..

Τόση αγάπη διάχυτη στο χώρο - κάτι πάει στραβά
και μάλιστα χωρίς κανέναν όρο - κυριολεκτικά
Τουλάχιστον έχει γίνει ο διαχωρισμός - ποιοι τα λιμάνια, ποιοι οι βαρκούλες
ξεπεσμός - μα είχες στερέψει από ευχαρίστησης λεξούλες..
χάδια και ξεφτίλα, αγκαλιές αναδίδουν σαπίλα
κι η σκέψη σου καρφωμένη πάντα αόριστα - δέσε τη σκύλα
και σκέψου φωναχτά -παρακαλώ- όσα διαβάζεις
Ίσως αρχίσεις, τα κάλπικα που νιώθεις, να δαμάζεις
Ίσως το σκοινί δέσεις πίσω στης ευκολίας τον καταπέλτη
έλα στα ίσα σου - βρες την αλήθεια σου και καν' την παντοτινό επισκέπτη..

Τα όνειρα βρίσκουν το δρόμο τους στο σκοτάδι..

Προς την περιπλανήτρια μιας αλλόκοτης φαβέλας, (απάντηση στο: http://dreamingbrazil.blogspot.com/2008/03/dark-side-of-dream.html)
και όποιον άλλον προσπαθήσει..

Θυμήσου τ' όνειρο δεν ήταν εκεί εξαρχής κι ας μην αλλάζει
και δεν θ' αλλάξει απ' όνειρο, όσο μια άβυσσος τολμά να τρομάζει
όσο η ζωή συμβιβασμένη να μείνει έχει πάρει απόφαση
όσο η φαντασία πλασάρεται σαν τηλεόραση
δεν είναι θέμα ενός μυαλού και της ψυχής μονάχα
δεν χρειαζόταν καν αναφορά - να μην το ξέρεις τάχα;
Τα κάνεις όλα και το χαίρεσαι, πέφτεις - ξυπνάς
δεν είναι κι η καλύτερή μου να σου λέω πως γερνάς
Μα αφού θα ζήσεις που θα ζήσεις όπως πρέπει
σβήσε το δίλημμα, πάτα τα όρια και γνέφει
τ' όνειρο χέρι με χέρι με τη φαντασία ζητάει
να πάρει εκδίκηση από κάθε παρ' ολίγον μακελάρη του..

Κι αν όλα αισιόδοξα φάνηκαν να στα λέω
χρέωσε το στη νυχτιά -μ' έχει αρπάξει- εγώ δεν φταίω..

Μιας νύχτας πάλι το φευγιό..

Τη νύχτα την έχω κάνει βασίλισσά μου. Την έχω κάνει από τόπο μου παρέα. Για πάρτη της γουστάρω να την ζω από κοντά. Γιατί μου δίνει όσα ζητάω πριν αρθρώσω.

Το σκοτάδι της είναι βάλσαμο για όσα με πληγώνουν αντικρίζοντάς τα..
Το βοριαδάκι της απομακρύνει τη σκόνη μου..
Η δροσιά της ξεκολλάει τα χείλη, λύνει τη γλώσσα..
Τα απόκοσμα τριξίματά της κρατάνε σε εγρήγορση τις αισθήσεις..
Ευαίσθητα αυτιά - τεντωμένο δέρμα..
Η θολή της ξαστεριά μαγεύει μάτια..

Η μοναξιά της σου θυμίζει ότι μπορείς να αντέξεις..
Κι αν σου θυμίζει κάτι άλλο απ' ότι είσαι..
Δεν άξιζες ποτέ την νυχτιά μου - τα βλέφαρα κλείσε..

Αν ονειρέυομαι...

Με ρώτησαν -ξαφνιασμένοι- αν όντως δεν ονειρεύομαι τον εαυτό μου "κάπως".
Η απάντηση, μάλλον, τους ξάφνιασε περισσότερο.
Προτιμώ λοιπόν να μην με δω στο μυαλό μου μετά από χρόνια..

Αυτά που εγώ ονειρεύομαι, προσπαθώ να τα ζω κάθε μέρα.
Αυτά που εγώ ονειρεύομαι, πολλές φορές δεν έχουν καν χώρο για μένα.

Πες μου λοιπόν αξίζει να με ονειρεύομαι;
Δες λοιπόν πώς έχει το πράγμα.. Με ονειρεύομαι..
Με ονειρεύομαι παρέα πιασμένη απ' τους ώμους - ώμοι γεροί, γεμάτοι ζωή, ώμοι που δεν θα απέρριπταν ποτέ έναν άλλον, μοναχικό ώμο.

Κι όμως.. δεν πείθω κανέναν..
Στα δικά μου όνειρα, η θολούρα στα μάτια έχει εκδιωχθεί καιρούς τώρα. Τα μάτια παραμένουν λαμπερά, φωτίζουν το πρόσωπο. Τα μάτια ερωτεύονται - δεν προδίδουν. Οι κόρες διαστέλλονται συνεχώς, δίνοντας έναυσμα σ' απαρχές δακρύων.
Δεν είναι κακό.. Κι η ευτυχία δακρύζει.. και κλαίει πολλές φορές.
Άκου και δες όμως. Τα όνειρά μου απεικονίζουν εμένα κι εσένα αγκαλιά - μην ψάξεις ένα εσένα..
Ίδιο πιάτο, ίδιο ποτήρι.
Τα όνειρα παίρνουν ζωή αν τα όνειρά μου γίνουν δικά σου - ή αν είναι ήδη δικά σου, προτού στα ψιθυρίσω.
Άκου και δες όμως. Μην ονειρεύεσαι αν δεν πρόκειται να ζήσεις.
Άκου και δες. Ζήσε. Άκου και δες και σκέψου πριν τη νύχτα απαρνηθείς.

Υπάρχει το τίποτα...

Όνειρο βραζιλιάνικο.. θέλω να σου απαντήσω.!
http://dreamingbrazil.blogspot.com/2008/03/blog-post_04.html

Πρόσφατα.. τίναξα το χαλί μου
κι όλοι οι φόβοι που είχα έκοψαν την αναπνοή μου
Τρομακτικοί κι ελεύθεροι και αποπνικτικοί
σκόρπιοι από δω κι από κει, χόρευαν.. μα..
Είπα να κάνω μια εξαίρεση - τους γνώρισα
τους έκανα όνειρα, μαζί τους χόρεψα
Έζησα την παράνοιά μου, άκουγα τα λόγια άλλων δικά μου
Μοίρασα το μυαλό στους εφιάλτες και τα όνειρά μου
Και κάπου μες στις φωνές συνείδηση άφωνη μικρή:
"Μη χάσεις τα όνειρα δε θα χεις επιλογή"

Άστο το τίποτα, άστο -κι ας ειν υπέροχο- να υπάρχει
καλύτερα να μη σε βρουν ποτέ, στ' άχυρα κόκκος στάχυ..

Ονόμασέ το..!

Διαμαντένια ακτή..

Πύλη ολοζώντανη..

Μύθος διάχυτος..

Αστέρι ολόφωτο..

Ουρανός ξάστερος..

Όνειρο ανόθευτο..

Ονόμασέ το όπως θες.. Αρκεί να το ονομάσεις.. Μην αργείς...

Ξέρεις.. Κι αν δεν ξέρεις μάθε κι αν μάθεις, θυμήσου κι εμένα..

Παντού υπάρχουν στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις, όπως νιώθει ένα παιδί όταν μαθαίνει ότι είναι νόθο. Γκρέμισέ τες ή απόλαυσέ τες..! Όλο και κάτι θα καταφέρεις.. Η μάχη έχει το ενδιαφέρον.. Κι άλλοι χάθηκαν, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν..

Υπ' όψιν.. και να μη με θυμηθείς, εσύ να 'σαι καλά.. χίλια καλώς να βρεθείς και άσε με εμένα.. Παλεύω κι αντέχω μόνος μου.. Μ' έχει δέσει η φωτιά μου σαν ατσάλι..

Μόνο μην ξεχαστείς.. Ονόμασέ το..!

Ένα freestyle για τα σκάρτα...

Λόγια απλά λόγια κι άλλα λόγια φευγάτα
καλή ώρα ρε πυρόνειρο, πετάμε τα σκάρτα
συνήθισα να σου μιλάω τώρα τελευταία
δε φοβάμαι, δε ντρέπομαι, την έχω δει τη θέα
τον γκρεμό μου δηλαδή κι αυτό το κράμα ηλιθίων
μόνος απ' την αρχή στο τέλος, ούτε κρίμα ούτε μείον
για κανέναν και προ όλων για μένα σαν πάντα
και πες μου αν φταίω που είπα μονοπάτι τη δικιά μου στράτα
αφού ξέρω ποια πρέπει να ακολουθήσω
με ποιους οφείλω να ζήσω και πόσα ψίχουλα ν' αφήσω ξοπίσω
πόσα λουλούδια να μυρίσω και τι ακριβώς
πρέπει να κάψω και να σκίσω πριν γίνει εχθρός...

Μια χαρά... θα περνάς... δε θα σέβεσαι... μια χαρά...

Παρακολούθησέ με... ΚΟΙΤΑ!

Κοίτα! Κοίτα με πως θα πετάξω πάλι! Μέσα από τη γκρίνια...

Καίγονται τα σάπια κρίνα... Καίγονται!

Καίγονται και τα χλωρά μαζί τους... σκέψεις ανήμερες κρίμα...

Αλλά εμένα άσε με... Ανήκω στις πρώτες φλόγες που ο αέρας δεν παράσερνε...

Ζεις από ποτέ πιο όμορφα..; Κοίτα το χτες μου..!

Έπιασα μια σκέψη απ' τις πολλές, στην τύχη.

Θέλω μολότοφ να γίνω, συνέπεια καλής πορείας
ν' αφήσω σημάδι ανεξίτηλο της ιστορίας ...

Πώς να έχει το πράγμα... για το καθόλου και το τίποτα συνάμα...

Το δικό σας τίποτα το βαρέθηκα καιρό τώρα
μπούχτισα και ξέρω ότι το ξέρω καλά
το χω ζήσει από κοντά στα πιο άσχημα του χρόνια
τα βουνά που έσμιξα τα σιχάθηκα πια
Ζω για όσους με ξέρουν και ξέρουν πως υπάρχει
ελπίδα για ζωή ανάμεσα στα άπειρα λάθη
ζω και για όλους εκείνους που πλησιάζουν δειλά
...πάντα με το χέρι στεριωμένο στην καρδιά.

Βαρέθηκα να νιώθω ότι γνωρίζω τον καθένα
κάθε τους κίνηση φαντάζει επόμενη και λογική
κι η πιο απίθανη ανήκει στα προδιαγραμμένα
κάθε στιγμή τους μου μοιάζει κακέκτυπο και φυλακή
για τις ιδέες και για τις όποιες σκέψεις τους
χαμένοι για πάντα μες στις "διαλέξεις" τους
γι αυτό βάζω το μυαλό μου ψευδαισθήσεις να πλέξει
να γίνει η χάση τους, η δικιά μου η φέξη.

Αφιερωμένο στους φίλους που χαθήκαν νωρίς και ξεχαστήκαν
αφιερωμένο σ' όλους τους διαφορετικούς που ακόμα δεν παραδοθήκαν..

Δρόμοι

Άλλο ένα ποίημα από το σχολικό βιβλίο Λογοτεχνίας της 3ης Λυκείου. Ας μου επιτραπεί να κάνω πρόλογο τον επίλογό του...

Περιμένουμε ο καθένας στη στάση του
περιμένουμε όλοι μαζί στο τσίγκινο υπόστεγο.

Δρόμοι - στιλπνά σκούρα χταπόδια τούτης της χώρας μου,
που πάνω σας δίχως μορφή και δίχως βάρος
πορεύεται το μέλλον. Κούρσες, πούλμαν, δεξαμενόπλοια,
κάποιο ποδήλατο και κανένα σπουργίτι
που κυλά τις αόρατες ρόδες του πάνω στην άσφαλτο.
Από κάτω υπόγειοι δρόμοι. Από πάνω
αέρινες σήραγγες παίζοντας τζαζ.
Δρόμοι πλάι σε αστραφτερές βιτρίνες, πλάι
σ' αγάλματα ή ανάμεσα από μαγαζιά κι
εργοστάσια.

Δρόμε έξω απ' το πανεπιστήμιο.
Έξω απ' το κτίριο της Βουλής. Δρόμε εθνικέ.
Δρόμοι της συνοικίας. Δρόμοι μαστιγωμένοι
από πίσσα και αίμα. Φτιαγμένοι με φωνές
και χαλίκια. Κάτω απ' το βάρος
οδοστρωτήρων και χιλιάδων διαδηλώσεων.
Δρόμε, σάβανο του Γρηγόρη, του Σωτήρη, του Τάσου.
Δρόμοι - παιάνες. Δρόμοι γιορτής.
Δρόμοι - αγωνία. Δρόμοι - φονιάδες.
Ποια κατάρα πάνω σας έχει πέσει;

Του Λευτέρη Πούλιου.. Τιμής ένεκεν.

Αν κάποτε πεθάνω...

Το εισαγωγικό το αντιγράφω από την πηγή (το βιβλίο Λογοτεχνίας 3η Λυκείου - ναι, περιέχει και κάτι καλό)... Χρησιμοποιήθηκε απόσπασμα του Σαίξπηρ...

Δεν είναι αγάπη αυτή
που αλλάζει με της τύχης όλες τις στροφές
και με κάθε σκούντημα παραστρατεί...

Αν κάποτε πεθάνω,
μην ακούσεις ποτέ πως τάχα "κείμαι ενθάδε":
εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αέρα
στο φευγαλέο, παιδικό χαμόγελο

Αν κάποτε πεθάνω,
μη διαβάσεις ποτέ τ' όνομά μου σε πέτρα:
εσύ θα ξέρεις να μ' ακούσεις στον αχό της άνοιξης
και στην επιμονή του ήχου της βροχής.

Αν κάποτε πεθάνω,
μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελειώνει:
σκέψου πως θα σε περιμένει,
σ' άλλες αισθήσεις περιγράφοντας τα όμορφα.

Της Μαρίας Λαϊνά... αποφάσισα να αλλάξω μόνο την τελευταία λέξη...

Όνειρο;

Πόσες στιγμές έχω ευχηθεί, πόσοι δεν τ' άξιζαν
πόσο εντάξει ήμουν μ' άλλους που σιχάθηκα
νωρίς, το κατάλαβα ευτυχώς πρώτα για μένα
ότι δεν έφταιγε η αδύναμη και λαβωμένη φτέρνα
ξεπέρνα! του εαυτού σου την κατάρα
το αντίδοτο στο γέλιο, ρε, δεν ειν' η παγωμάρα
και τρομάρα μεγάλη, πικρό χαμόγελο
τόσα χρόνια στο "φως" κι ούτε μισό μισόγελο...

Είδα πρόσφατα ένα όνειρο στον ύπνο μου, απ' αυτά τα γρήγορα που τη μία εναλλάσσουν τις εικόνες σαν να μην υπάρχει αύριο και την αμέσως επόμενη στιγμή, παγώνουν το χρόνο, αναγκάζοντάς σε να αποτυπώσεις το στοπ-καρέ στο μυαλό και τη συνείδησή σου την κλεμμένη... Λάθος, το όνειρο το είδα ενόσω ήμουν ξύπνιος... Κι αν θυμάμαι καλά σημασία έχουν τα "στοπ-καρέ".

Στα "γρήγορα" είδα πρόσωπα να με τριγυρίζουν αδιάκοπα. Φάτσες πολύ γνώριμες. Κάποιες έκανα και να τις αγγίξω. Δεν υπήρχε ούτε μια μικρή περίπτωση να μην μετάνιωνα γι αυτό. Μάλλον γι αυτό οι "εικόνες" δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Σημασία όμως έχουν τα "στοπ-καρέ".

Στο όνειρο, σε αυτό που είδα όντας ξύπνιος ήμουν μόνος μου. Καμία σχέση με την πραγματικότητα (ρε λες;). Όταν βρήκα την έξοδο από το όνειρο - ή μάλλον όταν με βρήκε - συνάντησα πρόσωπα πολύ γνωστά - σαν να μην είχε περάσει λεπτό - από τις εικόνες που αντίκριζα... Τους είδα όλους ξανά, όπως τους είχα δει και στο όνειρο - ξανά και ξανά. Σημασία όμως έχουν τα "στοπ-καρέ".

Τα "γρήγορα" άλλαζαν συνεχώς. Έτσι κι αλλιώς, όλα αλλάζουν, όλα τελειώνουν κι όλα περνάνε... Ιδίως οι εικόνες και τα πρόσωπα, οι ιδέες κι οι συζητήσεις, το μίσος (ίσως) κι η αγάπη (σίγουρα). Όχι όμως τα "στοπ-καρέ"

Δεν πρόκειται να εξηγήσω ποτέ και σε κανέναν τι είναι το "στοπ-καρέ". Εξάλλου είναι πιο κατανοητό απ' όσο ακούγεται. Το μόνο που θα γράψω είναι τι είδα - τι περιείχε το δικό μου στοπ-καρέ...

Μέσα στη θολή εικόνα του, μέσα σε όνειρα χαμένα
σε πρόσωπα οργισμένα, σε μυαλά θαμμένα και ξεχασμένα
μέσα στον χαμό, σε κράματα πυρωμένα
είδα εμένα.. μονάχα εμένα..

2008 κι ας άργησες

Βρήκα πάλι κατάλληλη στιγμή να γεμίσω το λευκό με γράμματα. Ας το ξαναπαραβλέψω...

Στο κάτω κάτω ένα χρόνο είχα να βάλω το "UPDATE ~ http://logiapyroneirwn.blogspot.com/" στην υπογραφή μου... Ένα χρόνο... κλασικό "αστειάκι"... Γιατί όμως;

Άρχισα να σκίζω τα κείμενα που είχα γραμμένα... μια αλλοπαρμένη μάγισσα κομματιάστηκε, πολλές μικρές ώρες έγιναν ακόμα περισσότερες, ο τέταρτος στίχος προσπαθεί να ενωθεί μα δεν τα καταφέρνει, η περηφάνια διασκορπίστηκε στο πουθενά...
Πάει αυτό...
Πονάω μου φαίνεται...
Κι αυτό το κουσούρι στο χέρι, έχω την εντύπωση ότι είναι καιρός να το αποδεχτώ...
Άργησα, αλλά δικαιολογημένα, ποιος το φανταζόταν ότι αυτή θα ήταν η μόνη προίκα μου;
Δεν μίλησα ποτέ γι αυτό, οπότε ούτε τώρα θα το κάνω. Καλά είναι εκεί που μένει μαζεμένο.

Τι περιμένει λοιπόν κανείς για μια νέα χρονιά;
Κοινότοπες ευτυχίες, αγάπες επιτυχία πρώτα απ' όλα... Επιτρέψτε μου να μην "πάρω".
Κάτι άλλο έρχεται, πιο δυνατό, πιο τρυφερό... πιο σημαντικό απ' τα 18...

Ψάξτε βρείτε το...

Εορταστικό "εις υγείαν"! Κυρίως στους άσπονδους φίλους και σ' αυτούς που ξενυχτάνε σε καυτή ατμόσφαιρα (στην κυριολεξία-ξέρουν αυτοί)