Κάπου εκεί..

..ανάμεσα σε τέλεια κι ίσως κάτι παραπάνω, μα μέχρι εκεί.

Η αφθονία συναισθημάτων πιάνει τόπο σε χώρο οικείο. Την απολαμβάνεις με την καρδιά σου μιας κι από την καρδιά σου πηγάζει. Αν νιώθεις ότι δεν αρμόζει σε πολλούς, τότε δεν αρμόζει. Αν πάλι πιστεύεις ότι αξίζει για όλους, έτσι θα 'ναι.

Ή αφθονία τοποθετείται κάπου πιο πάνω από την πληρότητα.. στο περίπου.

Τα συναισθήματα από την άλλη, κατευθείαν και επακριβώς στην καρδιά.

Η αφθονία συναισθημάτων εξασφαλίζει πρώτον και κύριον τον εαυτό σου. Την πάρτη σου. Την ζαχαρένια σου. Το γεγονός όμως ότι αφθονούν είναι που σε οδηγεί στην διαδικασία να σκεφτείς αν το "περίσσεμα" θα φυλαχτεί κι αυτό υπέρ σου ή θα μοιραστεί στην ατμόσφαιρά σου.

Όχι ρε.. τα συναισθήματα δεν φυλάσσονται.. και όχι, όσοι άνθρωποι χαρίζουν χωρίς να έχουν φτάσει καν στην πληρότητα δεν είναι άξιοι της μοίρας τους. Είναι άξιοι της δικιάς μας.

Γαμώτο.. σαν να κάνω κήρυγμα.