Θυμάται ο νους, θυμάται και το σώμα

Μετάξι ποτέ δεν έγινες, σκουλήκι έμεινες
στα σκουπίδια οι κόποι μου, οι κόποι σου και ξέμεινες
παρέμεινες κοντά στη χάρη μου, για χάρη μου
μ' ακολουθούσες συνεχώς, στραβό μαύρο λιθάρι μου
πιθάρι με μελάσα, ζύμωση κι απόσταξη
για ρούμι και στα πράσα, τη μέθη, την απόληξη
της ψυχής μου, της ζωής μου το κουδούνι
σαν χτύπαγες για ξύπνημα, αλύπητα κι οι ρούνοι
που μου διάβαζες -κάθε ύστερα και έναν-
τους θυμάμαι όλους - ξεχωριστά και έναν έναν.
Τα χαλάσματα που διάβηκα δε δείχνουν να σε τρόμαξαν
σε γέρασαν όμως και σ' αποφώνησαν
τόλμησαν να σε προκαλέσουν - μια ζωή δίπλα δίπλα
ρε τι κατάλαβες, πες μου, και θα με πάρει η νύχτα
ούτως ή άλλως, τα βλέφαρά μου μένουν ανοιχτά
ώρες, μέρες και νύχτες τώρα, όμως, αρκετά
φωνές μες στο σκοτάδι, μου τις έκρυβες - καλά έκανες
κι όμως σε μια απόκρυψη κατάφερες και πέθανες.
Δεν άντεξες, το δίχως άλλο, φάνηκε
και τότε τα παράτησες... Κρίμα.

Riddle

"Αυτό που ήξερες, μάθε πως δεν είσαι,
με τ' όνομά σου κανείς δε σε φωνάζει.
Τίνος το πρόσωπο φοράς Κοίτα πως είσαι.
Μες στον καθρέφτη κάποιος σε κοιτάζει.
Δεν είσαι αυτός που θα σου πω, σ' έχω ξεχάσει.
Δεν ήσουν άλλοτε εδώ, λάθος θυμάσαι.
Ήδη ο χρόνος που ζητάς έχει περάσει·
σ' έχω ξεχάσει, μα εσύ ακόμα φοβάσαι."

Sadahzinia

Πόσο μπορεί κάτι να ταιριάζει στο μυαλό σου...

Αν αισθανόμουν όπως τότε..

Αν αισθανόμουν όπως τότε

θα είχα τετράδιο γεμάτο αράδες αγάπης
θα είχα χαρτί για τις σκέψεις που περνάνε και φεύγουν
θα είχα μολύβι να με βοηθά στα δύσκολα
θα είχα πνευμόνια για τις ανάσες ανακούφισης

θα ένιωθα άλλος απ' ότι νιώθω τώρα
θα ένιωθα αναγκασμένος να γράψω ημερολόγιο
θα ένιωθα αναγκασμένος να σε παρατήσω χαρτί μου
θα ένιωθα πως σου ανοίγομαι κατά λάθος

θα έκρυβα όσα δάκρυα απόγνωσης κι οργής
θα έκρυβα τα μάτια μου από προσώπου γης
θα έκρυβα όλα τα μολύβια, μη τυχόν τα δω
θα έκρυβα από μένα τον ουρανό

θα κόλλαγε το χέρι μου να γράψει
θα κόλλαγε η γλώσσα μου που δεν μπορεί να πάψει
θα κόλλαγε η σκέψη μου στα μάτια που με φόβισαν
θα κόλλαγε κι η ρίμα που ίσως να έκανα τώρα

μα όχι πια.. το τότε βιάστηκε.. η μέρα πιάστηκε

Για τη στιγμή...

Η παρέα διασκέδαζε
όλοι έπιναν, γελούσαν, χόρευαν

Ξάφνου, ο Νίκος πετάχτηκε
μες τη ζάλη του, κάτι είπε για βόλτα στη θάλασσα...
να έπαιρναν είπε τις μηχανές και να πήγαιναν να συνεχίσουν το "πάρτι" εκεί.

Η Μαρία σκεπτική... φοβόταν, ένιωθε πως δεν έπρεπε να ακολουθήσουν το Νίκο...
Με το φιλί του ηρέμησε.
Μετά από λίγο βγήκαν έξω... γέλια πολλά ακούγονταν...

Οι μηχανές έδιναν στα παιδιά τον ίλιγγο που τόσο γούσταραν... Στη Μαρία πρόσφεραν μια φοβισμένη ματιά στο μέλλον.

Ξαφνικά, ένας δυνατός θόρυβος ακούγεται... Σιωπή.

Ποιος θα τους το πει; Ποιος θα τους το πει; αυτή η ερώτηση σιγοψιθυρίζεται αδιάκοπα στη γωνία του θαλάμου.

Ο Νίκος έτρεμε, φοβόταν... δάκρυα γέμιζαν τα μάτια του...
Θα τη θυμούνται όλοι... ήταν υπέροχη κι όμως έφυγε άδικα... σε μια στιγμή... χωρίς να φταίει...

Στην κηδεία, το σκαμμένο πρόσωπο του πατέρα της να δηλώνει το κενό.

Ο Νίκος έχει λυγίσει.
"Πού πας ματάκια μου χωρίς εμένα;"

Τόσες συμβουλές ακολουθημένες κατά γράμμα στράφι... για χάρη της στιγμής.

Στα όνειρά του ο Νίκος βλέπει μόνο δαίμονες. Φοβάται να αντικρίσει τη Μαρία.
Φοβάται τα μάτια του αγγέλου του.


"Το παραπάνω κείμενο δημιουργήθηκε μέσα από τις σκέψεις τις Λουκίας.
Την ευχαριστώ που με άφησε να συμμετάσχω σε αυτή τη διαδικασία..."

1η Δεκέμβρη - Σκέψεις...

Να κάτσω να γεμίσω την οθόνη, βρήκα μέρα
μα τι να κάνω, σήμερα μου έλειψες... αέρα

Παραμύθια που δεν τους έχω ακόμα χαρίσει τίτλο
Παραμύθια που θυμάμαι πριν τον ύπνο
Νανουρίσματα που ολοένα με απασχολούν
Νανουρίσματα που μαζί μου ξαγρυπνούν
με κυνηγάνε, δε τ' αποφεύγω
μα με γυρεύουνε, δε τα γυρεύω
Χάνομαι από προσώπου γης,
κάθε που τ' άστρο της αυγής, μου τραγουδάει "κακώς να 'ρθεις"
Δεν ήμουν εδώ ποτέ δε θα 'μαι
ένας λόγος παραπάνω οι στιγμές που περνάνε
οι αγκαλιές που πονάνε, κι οι ματιές ξυράφι
οι ατυχίες μου, κι οι φορές που είπα νισάφι

Σκέψεις... συνοδεύουν η μια την άλλη
χαρούμενες που βγήκαν, απ' του ονείρου το τσουκάλι
καλά κάνουν, δεν ξέρω έναν που θα ήθελε
να μείνει ώρα εκεί μέσα, κι ό,τι θέλεις πίστευε
Ούτε ένας ώρα δε θ' άντεχε πολλή
βλέπεις καιρούς τώρα έγιναν όλοι κυνηγοί
ρεαλιστές μιλιούνια, πάρ' τους και κόφ' τους στα μέτρα σου
κάνε το κέφι σου, κι ύστερα πέτα τους
Τη λογική σου να χεις πάντα στο κεφάλι
Τραγούδα και γέλα με το μαύρο τους το χάλι
οικειοθελώς στολισμένοι κι έτοιμοι να "βγούνε"
συνηθισμένοι όλοι τους... τη ζωή να κρυφακούνε

Μέτα από 3 "τίτλους"...

Άστο καλύτερα...

Να φοβάσαι εσύ που διαβάζεις κι ακούς και ξέρεις ότι ακούς και κρυφακούς αυτά που άλλοι δεν πρόκειται να τα νιώσουν ποτέ στα αυτιά τους...

Δεν έχεις όμως δυσκολία να αντιμετωπίσεις καμία, όταν υποζείς σε μια αυθαιρεσία
και μια πλάνη του μυαλού, είν' αυτές οι στιγμές που σε κάνουν να κοιτάς αλλού
αυτές είναι που σου δίνουν αξία, δεν ήταν άλλες πότε κι ας σου μείνει η απορία
γιατί όταν κοίταξες αλλού για πρώτη σου φορά, είδες μια αλήθεια να σε κοιτάει σκυθρωπά
άργησες... Στην ιστορία μου σου λέω για πρώτη φορά... πως άργησες...

Πόσες να στο πω, να στο φωνάξω, να το καταλάβεις, αυτόν τον κόσμο όσο κι αν ζεις δεν τον αλλάζεις
Πάντα γιορτή και σχόλη και στον κρόταφο πιστόλι, ποτέ δεν ήμουν εδώ κι ας μ' είδαν όλοι
Όλοι με είδαν τελικά κι όλοι μου φώναξαν, ολημερίς κρυβόμουνα το βράδυ τους ξεβόλευα
Άρα μάλλον είμαι εδώ κι ας μην το ξέρω, μην το πεις πουθενά... πάλι διπλά θα υποφέρω
άργησες... για δεύτερη φορά σου λέω πως... άργησες

Και μη νομίζεις φυσικά πως σου δίνω σημασία, απλά μιλάω για τις ώρες που περίμενα Μεσσία
μα δεν ήρθε... ποτέ, και κάπως έτσι μου έμεινε κουσούρι στο ξερό μου... ναι και χαραμίζω τον καιρό μου και τον τρελό τον εαυτό μου
Ένα βρωμόκουτο με ήχους μου ζαλίζει το κεφάλι, έχω γράψει για παράσταση, ποτέ για καρναβάλι
μάλλον μου ξέφυγε το τελευταίο, δε λέω τίποτα άλλο για το έργο το σπουδαίο
το κρατάω άσο στο σκισμένο μου μανίκι, αλλά θα πάρει κι αυτό τη θέση που του ανήκει

Και για το τέλος μια συμβουλή... πρόσεχε μην ξαναργήσεις, και κράτα μια πισινή...

ΔΗΛΩΣΤΕ ΠΑΡΩΝ

Πάμε ακόμα μία...

Ο λόγος της μικρής/προσωρινής αποχής μου (δεν σε τρόμαξε ρε):

"Ζώντας το αύριο σήμερα, κατάλαβα πολλά
ζώντας λίγα μα σίγουρα, έφτασα σε στεριά
γιατί ήταν η άγκυρά μου, ένα κρυφό χαμόγελο
κι έφερα στη μεριά μου... χαμόγελο... χαμόγελα... χαμογέλα"

Και πάμε στο προκείμενο...

Τριάντα αργύρια, φόνος
Σαράντα αργύρια, πόνος και φθόνος
Κι όμως εδώ ήμουν πάντα...
καλοπληρωτής... και με πολλά φλουριά στη μπάντα
τσάντα μ' ευχές από το χθες
κλέψ' την και ζήτα ότι θές
λύτρα... βουρκωμένο τέρας, καρφωμένο σ' άδεια μήτρα
πίκρα... μάλλον θα φταίει ο αέρας, σε σπρώχνει προς την τρύπα
κοίτα αδιάκοπα τα όμορφα και ζήτα
να τα κοιτάνε κι άλλοι-αδέρφια αγκαλιασμένα δίπλα δίπλα
άμετρα λόγια μα μέτρα ευχές
ούτε πίκρα, ούτε λύτρα ούτε δάκρυα από το χτες
λες ήταν η επόμενη σου κίνηση
και βουρκίζεις με μιας απ' τη συγκίνηση
διαφήμιση αλήθειας σκέτη και ποιος σου επιτρέπει
να ξεκολλάς και να παίζεις, να μπερδεύεις τα πρέπει
αλήθεια ΠΡΕΠΕΙ, τι ωραία μεγάλη λέξη
γεμίζει το στόμα, χειροκροτήματα θα κλέψει...
Δέξου τα αυτά προς το παρόν χαμένε πρίγκηπα
κι έρχονται κι άλλα πολλά... κοντολογήματα, ανά κλίμακα...

Αναδεύοντας τις όμορφες συγκυρίες

Δυο κρίκοι... σημαδεμένοι... περίπλοκοι... περίεργοι αν μη τι άλλο...

Τηλεφωνήματα... πολύωρα... ανάγκης... υποχρέωσης ίσως...

Χαρτιά... λευκά... μουτζουρωμένα... γεμάτα ιδέες αναμφισβήτητα...

Εχθρός και φίλος συγχεόμενος, αμφιταλαντευόμενος και οπωσδήποτε ευδιάκριτος σε μάτια απλάνευτα και γεμάτα δάκρυα μόνο κατ' ανάγκην...
Ξεκίνησα να πληκτρολογώ χωρίς συναίσθηση του τι θέλω να γράψω, επιδεικτικά σίγουρος για το ότι ήξερα... αλλά δεν τολμούσα να το συλλογιστώ...

Τελικά όντως ήξερα... Ήξερα και ξέρω ότι μέσα από πράγματα καθημερινά... ίσως και λίγο ωμά (και πόσο μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη) εκπνέονται αντικείμενα αναλήθειας... ωμό ψέμα...

Πρότυπο αντιγραφής και πρότυπο αποφυγής είναι δύσκολο να συναντήσεις ακόμα και σε αυτόν που θα πει χωρίς ίχνος εγκράτειας... "Δεν θα μπορούσα να είμαι έτσι"... Κι όμως... Δεν θα μπορούσα να είμαι έτσι... τουλάχιστον μέχρι να γίνω... και να αφορίσω ξανά τα ίδια μου τα πάθη... αναστήλωση...

"Στο ύστατο με τις μικρές τις ώρες μόνο αγκαλιά

Και μια θηλιά πλεγμένη πάντα απ’ την ίδια τριχιά

Στο λαιμό περασμένη και καμωμένη με ψέμα

Απέναντι σε μια αλήθεια, που πληρώνει τα σπασμένα" ~Riddle

Καιρό τώρα...

Θρυμματισμένα λόγια παντού, σκορπισμένα από δω κι από κει...
Ξοδεμένα από κάθε ανοιχτό στόμα...

Καιρό τώρα περίμενα τέτοια ευκαιρία, να μεταμορφώσω τους φόβους μου σε εφιάλτες και τους εφιάλτες σε ολοζώντανη κωμωδία... Σαλεμένες στιγμές...

Να φυσήξω όσα απομεινάρια σκονισμένης αμφιβολίας φώλιαζαν στο καλύβι της ψυχής μου και αφού θα είχε την διαφάνεια που του ταιριάζει... να του βάλω φωτιά...

Μέσα από τις φλόγες, από τώρα το βλέπω μπροστά μου, πρώτος πρώτος θα συρθεί έξω ξεροβήχωντας ο απέθαντος εγωισμός μου... Θα συρθεί και θα σταθεί ακμαιότατος όπως πάντα για να στεριώσει καλά το φλάμπουρό του και πάλι... όπως κάνει συνέχεια... Καιρό τώρα...

Δεν θα υπάρχουν άλλοι επιζώντες, μα από αυτόν θα ξεκινήσουν όλα... ξανά... αυτός θα με αναγεννήσει, αυτός θα με εξυψώσει και αυτός θα με πνίξει κρατώντας στον λαιμό μου τραχύ σκοινί... "είμαι έτοιμος να αυτοκτονήσω... ξανά..." μόλις που θα προλάβω να ψελλίσω... ξανά...


"Υστερόγραφο: δε πιστεύω στη τύχη.
Όταν τα ψέμματα πεθαίνουν, γεννιούνται ωραίοι στίχοι"

Μέρες παράξενες, Θαυμάσιες μέρες

Ψέμα ή αλήθεια, μίσος ή αγάπη, τραγούδι... ή σιγή...

Ποια η σημασία τους, αλήθεια, μπροστά σε αυτά τα δυο μάτια της αναμαλλιασμένης ευχαρίστησης....

Τέσσερα δειλινά ποτισμένα από συναισθήματα μωρού...

Με την αίσθηση της άπνοιας εκεί που άλλοτε τριγυρνούσαν μυρωδιές από ότι πιο εξωτικό...

Εκεί... στο στέκι του θηλυκού αρώματος... του θηλυκού κορμιού...

Εκεί που μέθυσα τόσες φορές...

Άπνοια και απαλλοτρίωση μόνο από τα κεκτημένα...

Μόνο από τα ήδη φιλιωμένα... Από τα ήδη μετανιωμένα...

Από τα ίδια ματωμένα ξημερώματα...

Δεν ήταν μόνο απέραντη ευχαρίστηση αυτό που ζάλιζε τον κόσμο μου... Ήταν αγωνία... Ίσως ήταν και ο αέρας που μετά βίας μου επέτρεπε να τον πιστέψω... Ναι, προφανώς είναι ο αέρας...

Έφταιξα... αλλά έφταιξε και η βροχή... γιατί ποτέ δεν έκανε το ταξίδι της... δεν έφτασε στον προορισμό της... μόνο με ωθούσε στα όμορφα...

θα 'ναι δουλειά του μπάτη...

Είμαι εδώ... μπερδεμένος...

Έχω ζωή... γεμάτη...

Φταίω μόνο εγώ... κι έτσι είμαι ευτυχισμένος...

Οι ώρες οι μικρές λένε για μένα πολλά

Κάπου στις ώρες τις μικρές θυμάμαι εξύψωσα Ιούδες

Και κάπου εκεί ακολούθησα τυφλά ελπίδες φρούδες

Σαν αγγελούδια να μου κλείνουν το μάτι από ψηλά

Σαν μονοπάτι που οδηγεί στην αιώνια ξεγνοιασιά

Τρυφερά… αγκάθια… τα μύριζα συνέχεια

Μουτζουρωμένη ζωγραφιά, τι κακεντρέχεια

Σ’ αυτές τις ώρες τις μικρές που είναι μονάκριβες για μένα

Έκαψα τα σπαρμένα με μάτια μετανιωμένα

Κλεμμένα χάδια, άλικα σημάδια τόσα βράδια

Και το μυαλό να τριγυρνά στην πλήρη άγνοια

Βράδια και βράδια, ώρες μικρές

Χαμένος μες τις σκιές και τις στιγμές τις πλαστές

Με μια αρμαθιά κλειδιά στην τσέπη και τις πόρτες σφαλισμένες

Άνοιξα μόνο την πρώτη και βρήκα ματωμένες χλαίνες

Κι ένα αγκάθινο στεφάνι, τι αδυσώπητη πλάνη

Να προσπαθεί να θάψει, τον νεκρό που έχει πεθάνει

Σκιάχτηκα κι έβαλα σκοπό τη μοίρα μου να απαρνηθώ

Κι ας ξεχαστώ, θα έχω τα όνειρα οδηγό...

Τραγούδι... που δεν έχει τελειώσει... μα νιώθω την ανάγκη να το μοιραστώ...
~Riddle

Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα

"Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πως και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της."

Και παίρνοντας αφορμή από το ελάχιστο απόσπασμα του βιβλίου "Γκέμμα" του Δ. Λιαντίνη, σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να έχουμε φτάσει σε τέτοια κατάσταση... Δεν μπορεί να φταίει το ότι είμαστε Έλληνες... Δεν μπορεί να οφείλεται όλη αυτή η διαφορετικότητα μόνο σε ένα "όνομα"...

Η ιστορία ίσως να έχει κάποια ευθύνη... Ίσως το ότι ο λαός αυτός ο πάντα περήφανος έζησε κλειδαμπαρωμένος ιδεολογικά και με την περηφάνια του κατακερματισμένη ολότελα...
Έτσι μετά την "απελευθέρωση" του και με την ψευδαίσθηση της δημοκρατικής ελευθερίας ανά χείρας, άρχισε να οδεύει προς την επονομαζόμενη ως "εξέλιξη" με βήμα ταχύ, μην τυχόν και του πιάσουν την θέση...

Αμ δε...

Για να ανέλθει ο λαός πολιτισμικά πρέπει να έχει πρώτα εσωτερική συνοχή...
"Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέ­γας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;"

Εκτός από συνοχή στα ενδότερα πρέπει να έχει λόγο βαρύτιμο και ανεξίτηλο -σκέτη λόγχη-, στην ιστορία...
Αντιθέτως μπορώ να αναγνωρίσω με ευκολία τα διάφανα λόγια που σουλατσάρουν έξω από κάθε δήθεν στόμα που έχει κάτι να πει, αφού σε αυτήν την εποχή όλοι και κανένας επεξηγούν μέσω μιας εσφαλμένης και κατακρεουργημένης "αυτοκριτικής" ότι απαγγέλλουν χρυσάφι...
Άνθρακες ο θησαυρός...
Σε αυτόν τον λόγο συμπεριλαμβάνεται φυσικά και η ειλικρίνεια, η οποία είθισται να κάθεται παρωχημένη στην παράμερη πλην απόμερη γωνιά της αναμένοντας και αποζητώντας τον τολμηρό κάθε γενιάς, να την πάρει από το χέρι και να την βγάλει στο φως...
Μαζί με την ειλικρίνεια έρχεται και η εμπιστοσύνη, αρετή που πρέπει να βγει από την τσέπη του καθένα και να μοιραστεί απλόχερα και άφοβα στους υπόλοιπους από εμάς...

Όλα αυτά τα πρέπει... όχι δεν είναι πρέπει, δεν είναι καν συνθήκες ομαλής διεξαγωγής της απλούστερης ζωής... είναι αγαθά... όπως αγαθό είναι πλέον για τον σύγχρονο άνθρωπο και το χρήμα, μόνο που αυτά τα αγαθά έχουν αξία υψηλή και είναι ικανά να εξυψώσουν τον άνθρωπο στο ζενίθ του, αλλά και να τον παραπετάξουν στο οδυνηρό ναδίρ...

Όταν πια ο νεοέλληνας έχει πρότυπο τον εαυτό του τον οποίο ποτίζει αμέριστα με εγωπάθεια και ναρκισσισμό, όταν οι ελληνικές τάξεις που έχουν τοποθετηθεί αυθαίρετα πάνω από τον υπόλοιπο λαό σφύζουν από Μασόνους, σε τι μπορεί ο άνθρωπος της νέας γενιάς να ελπίζει...

Και βρες τον ξένο ο οποίος βλέπει τον μικροέλληνα να σφάζεται κι από την άλλη γνωρίζει και παραγνωρίζει τις αξίες του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και ζήτα του με το γνωστό περισσό σου θράσος να σου επιστρέψει τα μάρμαρα...

Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι αγαπητέ Νεοέλληνα...

Τους Χαιρετισμούς μου...

Ξέχωρα Μονοπάτια Αναζήτησης

Ήταν περίπου δύο παρά τέταρτο η ώρα που ξανάνιωσα τον αέρα που τόσοι και τόσοι μισεμένοι αποζητούν σαν χαμόγελο στο κλάμα τους... Κι όμως, αυτός ο κατά τα άλλα πρωτευουσιάνικος αέρας δεν είχε λείψει σχεδόν καθόλου από το πρόσωπο μου...

Γιατί, δεν ξέρω... μόνο υποψιάζομαι. Και το υποψιάζομαι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτά τα λόγια με τη συνοχή, υπαρκτή μόνο σε επίπεδο γραφής και απογραφής, αφού στο μυαλό επικρατεί αν όχι σύγχυση, σίγουρα ένα ελαφρό και εν μέρει ευχάριστο ανακάτεμα...

Ίσως δεν υπάρχει διαφορά... ίσως ο αέρας δεν έφυγε ποτέ από το πρόσωπο μου... ίσως δεν λησμονήθηκε από τα βλέφαρα των ταλαιπωρημένων όχι μόνο λόγω της προχωρημένης ώρας ματιών... ίσως δεν άλλαξα καν παράσταση... ίσως το λίγο πιο κακοδιατηρημένο αυτό σουλούπι να οφειλόταν μόνο σε επιφανειακές διαφορές...

Μπορεί να φταίνε οι μαζεμένοι γύρω των ώμων νωμίτες, μπορεί ακόμη να φταίνε τα σκουπίδια πίσω απ' τις σίτες, μπορεί να φταίει το ότι κυριαρχούσε η αταξία, μπορεί να φταίει κι ότι η απόσταση... τελικά... δεν δίνει αξία...

Για μένα τελικά αυτό που μένει είναι το διαφορετικό...

Και το διαφορετικό, τελικά, δεν είναι κάτι που θα το βρεις σε άλλον πολιτισμό, σε άλλη παράδοση, σε άλλον πλανήτη...

Είναι αυτό που θα βρεις στα δικά σου καθημερινά σκουπίδια... με τα μάτια θολά... την ώρα που θα τα ξεφορτώνεσαι για άλλη μια φορά, όπως κάνεις και θα κάνεις τόσα ακόμη χρόνια, μέχρι να ξυπνήσεις και να δεις...

Εναρκτήριο Λάκτισμα

Εναρκτήριο λάκτισμα λοιπόν και όχι δεν το έγραψα κατά λάθος... ούτε καν τυχαία... ούτε επειδή δεν ήξερα πως να αρχίσω, παρόλο που γίνεται συχνά.

Εναρκτήριο γιατί σημάνει μια αρχή, μια αρχή που θα οδηγήσει όπως πάντα σε ένα τέλος, είτε αυτό είναι σύντομο, είτε φαντάζει βραδύ...

Λάκτισμα... και βέβαια λάκτισμα, και μάλιστα στο καλάμι... Πιθανώς όχι λόγω του πόνου που θα προκαλέσει το ίδιο, αλλά της οδύνης που θα κουβαλήσει μαζί της η κατανόηση... ή για να γίνει ευρύτερα κατανοητό... "το ξεστράβωμα"...

Αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια σύντομη ετυμολογική επεξήγηση ενός τίτλου κάποιου blog, του οποίου "συγγραφέας" τυχαίνει να είναι κάποιος νέος με συγκεκριμένες λογικές ή παράλογες ανησυχίες που θέλει να μοιραστεί τις όποιες σκέψεις του -για την εποχή του κυρίως- με τους υπόλοιπους νέους της γενιάς του και όχι μόνο...

Τυχαίνει (όπως πάντα) αυτός ο νέος να είναι... εγώ...

Καλό μας ταξίδι λοιπόν και καλή αρχή.