Κόμποι..

Κλείνω παραθυρόφυλλα, σβήνω το φως κι όμως βλέπω

μέρα μεσημέρι κλείνομαι, μιας και μου το επιτρέπω

βεβηλώνω τη συναίσθηση μου.. καιρό τώρα μακριά μου, ποτέ μαζί μου..

ψάχνομαι.. μονίμως ψάχνομαι.. μονίμως στα κρύα μένω.. απομένω..

αλήθεια, πόσο πιο κάτω;

Ζητάω να λυθεί μπροστά μου μια καρδιά για να λύσω έναν κόμπο στο στομάχι..

και κρατάω σφιχτά στο χέρι μου άερα.. έτσι να υπάρχει..

Πώς να με ξαναψάξω όπως παλιότερα; πώς να με ερωτευτώ - όπως θα το 'κανα;

"Δε θα περίμενα να 'ρθεις
ούτε να φύγεις μέσα στης γιορτής τα φώτα
προτού σ' αγγίξω και χαθεί
ό,τι αγάπησα απλά στου νου τη ρότα."

με βλέπω και δεν αναγνωρίζω βασικά πράγματα πάνω μου..

Φωτιά..

Καμμένα χαρτιά, καμμένα συναισθήματα, καμμένα μυαλά..

καμμένες σελίδες, καμμένες συνειδήσεις και μου λείπεις..

Φταίει το κενό, αυτό το απόλυτο, που με κάνει να θυμάμαι, να αναπολώ, να μην κοιμάμαι..

Φταίει που δεν είμαι -και πάλι- ολόκληρος..

Πού είναι η φωτιά; Αρνούμαι ότι έχει σβήσει.. πάλι βρέχει..

Πού είναι η φωτιά; Μετά του ήλιου τη δύση.. πάλι βρέχει..