Ποιο είναι το διάλειμμα τελικά;

Γράφω πάλι.. μιας και κατάλαβα γιατί πρώτη φορά έβαλα στίχους τραγουδιού όχι δικού μου..
Άργησα κάπως, σίγουρα.. Δε γινόταν, όμως, να παραξένεψα τον εαυτό μου χωρίς λόγο..
Πρώτη φορά λοιπόν που ένα τραγούδι, ενώ θα έπρεπε να το σιγοτραγουδάω καθώς περιτριγυρίζει τα αυτιά μου, δεν μπόρεσα.. Με επέκρινε.. με κατέκρινε..

Γυρίζω πάλι το χρόνο και τείνω να μετανιώσω
κάθε στιγμή που περνάει, απλά περνάει
δε στέκεται λεπτό την ευχή μου να της δώσω
χάνεται αμέσως.. και να λακίσω ζητάει

Να πάω πίσω ξανά, να επιμείνω αλλού
αφού το χρώμα που είδα τότε ήταν άλλο
ήτανε μαύρο, μα στο γαλάζιο του ουρανού
έμοιαζε όμορφο, κρυβόταν λάθος μεγάλο

Παρελθόν για άλλη μια φορά να γίνει το μέλλον
παρακαλάει.. και δε θέλει πολύ για να με πείσει
στην ίδια σπίθα μένει κι ασημοκεντάει
κάτι μέρες - τέσσερις νύχτες είχα ζήσει

Καιρός ξοπίσω άπλετος μα λίγος χρόνος μπρος μου
βάζω σημάδια.. τον μετράω, τι κατάντια
γιατί δεν είσαι όπως πριν αμίλητος εχθρός μου
την ίδια μάχη δίνοντας που την κερδίζω πάντα;