Απ' τα αξέχαστα..

Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε
Ιδέες βασίλισσες.. κακογερνάνε..


πώς να μιλήσεις και να πεις, χαλάλι δεν πειράζει
και στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι..;
όταν βαστάς στα χέρια σου την πρώτη νότα
που νοστάλγησε η φωνή σου η προδότρα..

Ένστικτο..

Πόσα μισά πράγματα στάθηκαν μπροστά μου
σε μένα.. που κάνω κύκλο και τη λύπη μου, κύκλο και τη χαρά μου
σε μένα.. που αφόρισα πρώτο πρώτο το να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι
σε μενα.. που χαράσω παντού τις στιγμές που αφήνω πίσω
και σε λάσπες αβύσσου τρέλα φαίνεται και ψάχνεσαι..

Πάλι γονατίζω ανθρώπους, πάλι μαχαιρώνω διαθέσεις
πάλι φοβάμαι πως δεν είμαι ήρεμος κι ας μη με πιστέψεις
Σε όποιον με διάβαζει ή με διάβασε και σ' αυτόν που ποτέ δε θα με διαβάσει..
μοιάζει πλεκτάνη, πόσο κακό αλήθεια σου χω κάνει;

Κι όμως διακαιολόγησέ με αφού μπορείς.. πώς να αφοπλίσω τέτοια όπλα;
Τα μάτια μου και τις 2-3 πρώτες ριπές σκέψεων..

Πάλι τα ανώφελά μου θα καλέσω
να μου πουν αν έχω πέσει έξω
να με τρομάξουν, μήπως συνέλθω..
να μην ξανακάνω μάγια σε κανέναν.. αν δεν τ' αντέχω.

Δια χειρός..

Ξένα λόγια πάλι..

.. μα ευτυχώς είμαι εγώ. Να συμπληρώσω κι ένα επιτέλους..

Active Member - Ντιριγκόου Ντιριμπάι (κομμάτι από το 2ο κουπλέ)

Κοιμήσου, κι εγώ μαζί σου γαληνεύω τόσο, που να με πάρει·
γίνομαι παιδί που θυμάται τόσα όσα το φεγγάρι.
Γλώσσα σκληρή κι αντρίκεια σέρνει χίλια δίκια, μα με γερνάει.
Μέρα τη μέρα μοιάζω με σφαίρα που ταξιδεύει για να σφυράει.
Μα τι σου λέω, πάνω απ’ το λίκνο και πριν τον ύπνο - άτυχα λόγια –
απλά παλεύω ολημερίς στόματα, αράχνες, μάτια ρολόγια.
Γείρε και άσε με να μουρμουράω, οργή φοράω – μη με κοιτάζεις.
Κλείσε τα μάτια και γύρνα κόσμους με τέτοιους ώμους μη χαμπαριάζεις.
Γύρω μας στέκουνε αρσενικά κυρτωμένα και φοβισμένα
και κάποια ανήμπορα θηλυκά παραδομένα, φυλακισμένα.
Της ντροπής το καραβάνι αφετηρία έχει λιμάνι πυρπολημένο,
φωτιά σπαρμένο, γι’ αυτό και μένω μήπως νικήσει το πεπρωμένο.


Πόσο θα 'θελα να στο τραγουδούσα..

Κοινά μυστικά

Γράφω για εκείνα που με αγγίζουν

και γράφω καιρό τώρα

συγχισμένος μα ελπίζουν

όσοι λάτρεψα..

Γράφω γιατί ζω μόνο όταν νιώθω

την καρδιά μου να χτυπάει

κι όσοι κόμποι στο στομάχι γεννημένοι από πόθο

με καταβάλλουν, για να πω πως πάλι άντεξα..

Γράφω περίεργα, για να μην πω πολλά

για να μη με νιώθουν

λόγια ακούραστα, ξεπεσμένα συνειδητά

μιας και κοινά μυστικά ζω..

Γράφω τόσο συχνά όσο πραγματικά αναπνέω

είναι στιγμές κι αυτές δίνουν ρυθμό στους χτύπους

αράδες και γραμμές για να μη με δουν να κλαίω

είμαι παιδί ακόμα.. αφού μπορώ..