Ονόμασέ το..!

Διαμαντένια ακτή..

Πύλη ολοζώντανη..

Μύθος διάχυτος..

Αστέρι ολόφωτο..

Ουρανός ξάστερος..

Όνειρο ανόθευτο..

Ονόμασέ το όπως θες.. Αρκεί να το ονομάσεις.. Μην αργείς...

Ξέρεις.. Κι αν δεν ξέρεις μάθε κι αν μάθεις, θυμήσου κι εμένα..

Παντού υπάρχουν στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις, όπως νιώθει ένα παιδί όταν μαθαίνει ότι είναι νόθο. Γκρέμισέ τες ή απόλαυσέ τες..! Όλο και κάτι θα καταφέρεις.. Η μάχη έχει το ενδιαφέρον.. Κι άλλοι χάθηκαν, αλλά δεν παύουν να υπάρχουν..

Υπ' όψιν.. και να μη με θυμηθείς, εσύ να 'σαι καλά.. χίλια καλώς να βρεθείς και άσε με εμένα.. Παλεύω κι αντέχω μόνος μου.. Μ' έχει δέσει η φωτιά μου σαν ατσάλι..

Μόνο μην ξεχαστείς.. Ονόμασέ το..!

Ένα freestyle για τα σκάρτα...

Λόγια απλά λόγια κι άλλα λόγια φευγάτα
καλή ώρα ρε πυρόνειρο, πετάμε τα σκάρτα
συνήθισα να σου μιλάω τώρα τελευταία
δε φοβάμαι, δε ντρέπομαι, την έχω δει τη θέα
τον γκρεμό μου δηλαδή κι αυτό το κράμα ηλιθίων
μόνος απ' την αρχή στο τέλος, ούτε κρίμα ούτε μείον
για κανέναν και προ όλων για μένα σαν πάντα
και πες μου αν φταίω που είπα μονοπάτι τη δικιά μου στράτα
αφού ξέρω ποια πρέπει να ακολουθήσω
με ποιους οφείλω να ζήσω και πόσα ψίχουλα ν' αφήσω ξοπίσω
πόσα λουλούδια να μυρίσω και τι ακριβώς
πρέπει να κάψω και να σκίσω πριν γίνει εχθρός...

Μια χαρά... θα περνάς... δε θα σέβεσαι... μια χαρά...

Παρακολούθησέ με... ΚΟΙΤΑ!

Κοίτα! Κοίτα με πως θα πετάξω πάλι! Μέσα από τη γκρίνια...

Καίγονται τα σάπια κρίνα... Καίγονται!

Καίγονται και τα χλωρά μαζί τους... σκέψεις ανήμερες κρίμα...

Αλλά εμένα άσε με... Ανήκω στις πρώτες φλόγες που ο αέρας δεν παράσερνε...

Ζεις από ποτέ πιο όμορφα..; Κοίτα το χτες μου..!

Έπιασα μια σκέψη απ' τις πολλές, στην τύχη.

Θέλω μολότοφ να γίνω, συνέπεια καλής πορείας
ν' αφήσω σημάδι ανεξίτηλο της ιστορίας ...

Πώς να έχει το πράγμα... για το καθόλου και το τίποτα συνάμα...

Το δικό σας τίποτα το βαρέθηκα καιρό τώρα
μπούχτισα και ξέρω ότι το ξέρω καλά
το χω ζήσει από κοντά στα πιο άσχημα του χρόνια
τα βουνά που έσμιξα τα σιχάθηκα πια
Ζω για όσους με ξέρουν και ξέρουν πως υπάρχει
ελπίδα για ζωή ανάμεσα στα άπειρα λάθη
ζω και για όλους εκείνους που πλησιάζουν δειλά
...πάντα με το χέρι στεριωμένο στην καρδιά.

Βαρέθηκα να νιώθω ότι γνωρίζω τον καθένα
κάθε τους κίνηση φαντάζει επόμενη και λογική
κι η πιο απίθανη ανήκει στα προδιαγραμμένα
κάθε στιγμή τους μου μοιάζει κακέκτυπο και φυλακή
για τις ιδέες και για τις όποιες σκέψεις τους
χαμένοι για πάντα μες στις "διαλέξεις" τους
γι αυτό βάζω το μυαλό μου ψευδαισθήσεις να πλέξει
να γίνει η χάση τους, η δικιά μου η φέξη.

Αφιερωμένο στους φίλους που χαθήκαν νωρίς και ξεχαστήκαν
αφιερωμένο σ' όλους τους διαφορετικούς που ακόμα δεν παραδοθήκαν..