Δρόμοι

Άλλο ένα ποίημα από το σχολικό βιβλίο Λογοτεχνίας της 3ης Λυκείου. Ας μου επιτραπεί να κάνω πρόλογο τον επίλογό του...

Περιμένουμε ο καθένας στη στάση του
περιμένουμε όλοι μαζί στο τσίγκινο υπόστεγο.

Δρόμοι - στιλπνά σκούρα χταπόδια τούτης της χώρας μου,
που πάνω σας δίχως μορφή και δίχως βάρος
πορεύεται το μέλλον. Κούρσες, πούλμαν, δεξαμενόπλοια,
κάποιο ποδήλατο και κανένα σπουργίτι
που κυλά τις αόρατες ρόδες του πάνω στην άσφαλτο.
Από κάτω υπόγειοι δρόμοι. Από πάνω
αέρινες σήραγγες παίζοντας τζαζ.
Δρόμοι πλάι σε αστραφτερές βιτρίνες, πλάι
σ' αγάλματα ή ανάμεσα από μαγαζιά κι
εργοστάσια.

Δρόμε έξω απ' το πανεπιστήμιο.
Έξω απ' το κτίριο της Βουλής. Δρόμε εθνικέ.
Δρόμοι της συνοικίας. Δρόμοι μαστιγωμένοι
από πίσσα και αίμα. Φτιαγμένοι με φωνές
και χαλίκια. Κάτω απ' το βάρος
οδοστρωτήρων και χιλιάδων διαδηλώσεων.
Δρόμε, σάβανο του Γρηγόρη, του Σωτήρη, του Τάσου.
Δρόμοι - παιάνες. Δρόμοι γιορτής.
Δρόμοι - αγωνία. Δρόμοι - φονιάδες.
Ποια κατάρα πάνω σας έχει πέσει;

Του Λευτέρη Πούλιου.. Τιμής ένεκεν.

Αν κάποτε πεθάνω...

Το εισαγωγικό το αντιγράφω από την πηγή (το βιβλίο Λογοτεχνίας 3η Λυκείου - ναι, περιέχει και κάτι καλό)... Χρησιμοποιήθηκε απόσπασμα του Σαίξπηρ...

Δεν είναι αγάπη αυτή
που αλλάζει με της τύχης όλες τις στροφές
και με κάθε σκούντημα παραστρατεί...

Αν κάποτε πεθάνω,
μην ακούσεις ποτέ πως τάχα "κείμαι ενθάδε":
εσύ θα με βρεις στην αναπνοή του αέρα
στο φευγαλέο, παιδικό χαμόγελο

Αν κάποτε πεθάνω,
μη διαβάσεις ποτέ τ' όνομά μου σε πέτρα:
εσύ θα ξέρεις να μ' ακούσεις στον αχό της άνοιξης
και στην επιμονή του ήχου της βροχής.

Αν κάποτε πεθάνω,
μην πιστέψεις ποτέ πως η αγάπη μου τελειώνει:
σκέψου πως θα σε περιμένει,
σ' άλλες αισθήσεις περιγράφοντας τα όμορφα.

Της Μαρίας Λαϊνά... αποφάσισα να αλλάξω μόνο την τελευταία λέξη...

Όνειρο;

Πόσες στιγμές έχω ευχηθεί, πόσοι δεν τ' άξιζαν
πόσο εντάξει ήμουν μ' άλλους που σιχάθηκα
νωρίς, το κατάλαβα ευτυχώς πρώτα για μένα
ότι δεν έφταιγε η αδύναμη και λαβωμένη φτέρνα
ξεπέρνα! του εαυτού σου την κατάρα
το αντίδοτο στο γέλιο, ρε, δεν ειν' η παγωμάρα
και τρομάρα μεγάλη, πικρό χαμόγελο
τόσα χρόνια στο "φως" κι ούτε μισό μισόγελο...

Είδα πρόσφατα ένα όνειρο στον ύπνο μου, απ' αυτά τα γρήγορα που τη μία εναλλάσσουν τις εικόνες σαν να μην υπάρχει αύριο και την αμέσως επόμενη στιγμή, παγώνουν το χρόνο, αναγκάζοντάς σε να αποτυπώσεις το στοπ-καρέ στο μυαλό και τη συνείδησή σου την κλεμμένη... Λάθος, το όνειρο το είδα ενόσω ήμουν ξύπνιος... Κι αν θυμάμαι καλά σημασία έχουν τα "στοπ-καρέ".

Στα "γρήγορα" είδα πρόσωπα να με τριγυρίζουν αδιάκοπα. Φάτσες πολύ γνώριμες. Κάποιες έκανα και να τις αγγίξω. Δεν υπήρχε ούτε μια μικρή περίπτωση να μην μετάνιωνα γι αυτό. Μάλλον γι αυτό οι "εικόνες" δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα. Σημασία όμως έχουν τα "στοπ-καρέ".

Στο όνειρο, σε αυτό που είδα όντας ξύπνιος ήμουν μόνος μου. Καμία σχέση με την πραγματικότητα (ρε λες;). Όταν βρήκα την έξοδο από το όνειρο - ή μάλλον όταν με βρήκε - συνάντησα πρόσωπα πολύ γνωστά - σαν να μην είχε περάσει λεπτό - από τις εικόνες που αντίκριζα... Τους είδα όλους ξανά, όπως τους είχα δει και στο όνειρο - ξανά και ξανά. Σημασία όμως έχουν τα "στοπ-καρέ".

Τα "γρήγορα" άλλαζαν συνεχώς. Έτσι κι αλλιώς, όλα αλλάζουν, όλα τελειώνουν κι όλα περνάνε... Ιδίως οι εικόνες και τα πρόσωπα, οι ιδέες κι οι συζητήσεις, το μίσος (ίσως) κι η αγάπη (σίγουρα). Όχι όμως τα "στοπ-καρέ"

Δεν πρόκειται να εξηγήσω ποτέ και σε κανέναν τι είναι το "στοπ-καρέ". Εξάλλου είναι πιο κατανοητό απ' όσο ακούγεται. Το μόνο που θα γράψω είναι τι είδα - τι περιείχε το δικό μου στοπ-καρέ...

Μέσα στη θολή εικόνα του, μέσα σε όνειρα χαμένα
σε πρόσωπα οργισμένα, σε μυαλά θαμμένα και ξεχασμένα
μέσα στον χαμό, σε κράματα πυρωμένα
είδα εμένα.. μονάχα εμένα..

2008 κι ας άργησες

Βρήκα πάλι κατάλληλη στιγμή να γεμίσω το λευκό με γράμματα. Ας το ξαναπαραβλέψω...

Στο κάτω κάτω ένα χρόνο είχα να βάλω το "UPDATE ~ http://logiapyroneirwn.blogspot.com/" στην υπογραφή μου... Ένα χρόνο... κλασικό "αστειάκι"... Γιατί όμως;

Άρχισα να σκίζω τα κείμενα που είχα γραμμένα... μια αλλοπαρμένη μάγισσα κομματιάστηκε, πολλές μικρές ώρες έγιναν ακόμα περισσότερες, ο τέταρτος στίχος προσπαθεί να ενωθεί μα δεν τα καταφέρνει, η περηφάνια διασκορπίστηκε στο πουθενά...
Πάει αυτό...
Πονάω μου φαίνεται...
Κι αυτό το κουσούρι στο χέρι, έχω την εντύπωση ότι είναι καιρός να το αποδεχτώ...
Άργησα, αλλά δικαιολογημένα, ποιος το φανταζόταν ότι αυτή θα ήταν η μόνη προίκα μου;
Δεν μίλησα ποτέ γι αυτό, οπότε ούτε τώρα θα το κάνω. Καλά είναι εκεί που μένει μαζεμένο.

Τι περιμένει λοιπόν κανείς για μια νέα χρονιά;
Κοινότοπες ευτυχίες, αγάπες επιτυχία πρώτα απ' όλα... Επιτρέψτε μου να μην "πάρω".
Κάτι άλλο έρχεται, πιο δυνατό, πιο τρυφερό... πιο σημαντικό απ' τα 18...

Ψάξτε βρείτε το...

Εορταστικό "εις υγείαν"! Κυρίως στους άσπονδους φίλους και σ' αυτούς που ξενυχτάνε σε καυτή ατμόσφαιρα (στην κυριολεξία-ξέρουν αυτοί)