Όταν δεν καταλαβαίνεις..

Και μιας κι αλλάξαν οι συνισταμένες μακριά απ' το "όπως πρώτα"
με τις ίδιες συντεταγμένες, πες μου πώς αλλάζεις ρότα
κι όταν το γκρι γίνεται πάλι το λατρεμένο σου χρώμα
πώς θα τολμήσεις να θυμηθείς την τελευταία εικόνα

Κρυώνεις, μα στέκεσαι βράχος - δε σε πειράζει και τόσο
είν' τα παιχνίδια του μυαλού που δε μ' αφήνουν να σε σώσω
και ψιθυρίζω, κάθε που αγγίζω οράματα
να δείχνουν το παρόν βουρκωμένο και το μέλλον μου για κλάμματα

Μα επιμένω κι όσο επιμένω, ασθμαίνω
μα όσο ασθμαίνω θα επιμένω, μικρό παρόν μου βουρκωμένο
ξέφτισες τα νεύρα μου, κουρέλια οι αντοχές μου
δένεις, λύνεις και παίρνεις τις διαλεχτές εποχές μου

Και μετανιώνω - για πρώτη φορά μου μετανιώνω ίσως
που παρέμεινα στο ίσως κι η αγάπη δεν έγινε μίσος
και λυπάμαι - για μένα λυπάμαι και μόνο
που τον πόνο μου παράτησα για να βρίσκω.. χρόνο

Ανάμεσα στα πολλά..

Χρόνος που ξεκλέβεται με έπειθαν πως δεν είναι χρόνος.

Πόνος είναι τα μπλεγμένα δάχτυλα στα διπλωμένα ενωμένα γόνατα,
τα ανοιχτά βλέφαρα πάνω από κοκαλωμένα μάτια,

το ρολόι.. και το τηλέφωνο.

Κάπου εκεί..

..ανάμεσα σε τέλεια κι ίσως κάτι παραπάνω, μα μέχρι εκεί.

Η αφθονία συναισθημάτων πιάνει τόπο σε χώρο οικείο. Την απολαμβάνεις με την καρδιά σου μιας κι από την καρδιά σου πηγάζει. Αν νιώθεις ότι δεν αρμόζει σε πολλούς, τότε δεν αρμόζει. Αν πάλι πιστεύεις ότι αξίζει για όλους, έτσι θα 'ναι.

Ή αφθονία τοποθετείται κάπου πιο πάνω από την πληρότητα.. στο περίπου.

Τα συναισθήματα από την άλλη, κατευθείαν και επακριβώς στην καρδιά.

Η αφθονία συναισθημάτων εξασφαλίζει πρώτον και κύριον τον εαυτό σου. Την πάρτη σου. Την ζαχαρένια σου. Το γεγονός όμως ότι αφθονούν είναι που σε οδηγεί στην διαδικασία να σκεφτείς αν το "περίσσεμα" θα φυλαχτεί κι αυτό υπέρ σου ή θα μοιραστεί στην ατμόσφαιρά σου.

Όχι ρε.. τα συναισθήματα δεν φυλάσσονται.. και όχι, όσοι άνθρωποι χαρίζουν χωρίς να έχουν φτάσει καν στην πληρότητα δεν είναι άξιοι της μοίρας τους. Είναι άξιοι της δικιάς μας.

Γαμώτο.. σαν να κάνω κήρυγμα.

Μελαγχολικά

Απόψε είχα πει θα αγγίξω τα αστέρια και το 'λεγα πολύ καιρό
νωχελικά νωχελικά δεν έφτασα ούτε τα σύννεφα
απορώ μες τη μιζέρια μου, πως μου 'ρθε τέτοια ιδέα
και συνεχίζω να απορώ γιατί στάζω απ' τον ιδρώτα
όταν πίσω από την ίδια πόρτα έχω περάσει τόσες στιγμές
κι αφού το χθες δεν πληγώνει καρδιές, γιατί ξεχνιέται;
Δεν αρκούμαι στο ήμουν αφού ακόμα, φίλε, είμαι
κι αφού είμαι, λέγε φίλε, γιατί να απολογούμαι;
Τους αφήνω να λένε, τα λέω και τα έχω ακούσει
όλοι τους φταίνε, όλοι τους μας καίνε το ξέρω
το έχω βάλει στο μυαλό μου, τ' αντιμετωπίζω ήρεμα
κι ας μ' ακούς συχνά πυκνά να τους καταριέμαι..

Και πλησιάζει ο καιρός των μεγάλων γιατί
με τεταμένη προσοχή.. σ' αναμονή για εκείνη.. την αξέχαστη.. την παιδική φωνή

Σκόρπια

Πες μου αλήθεια πόσα κέρδισα όταν σκότωσα το δράκο;
Πες ότι συχνά τα χάνω, πόσο δίκιο έχω όταν τα 'χω;
Όπως τότε πες μου αν ποτέ καρδιοχτύπησα..
"Μας συγχωρείτε αλλά μας τέλειωσε η πριγκίπισσα"

Κι απόψε Riddle..

Κι απόψε το κορμί προστάζει πόλεμο, που το μυαλό δεν τον αντέχει

αφού σβήνει όπως λιώνει το κερί και στα σκοτάδια τρέχει..

Μαζί σου

Όσο απομακρύνεσαι
τόσο κάνω να σε φτάσω
και η ανάσα μου αντέχει
δε μ' αφήνει να γεράσω
κι όταν πλησιάζω πια
κι είμαι γύρω στο ένα βήμα
τότε χάνεσαι ξανά
και βυθίζομαι στο κρίμα
δε με επηρεάζει πλέον
το πετσί μου δεν τρυπάει
μάλλον θα σε περιμένω
τίποτα δε μου τη σπάει
Μόνο κάνε μου τη χάρη
και να κουβαλάς μαζί σου
ένα βλέμμα μου μακάρι
να έχω μέσα στη ζωή σου
να αλλάζει όλα τα χρώματα
να σταματάει το χρόνο
να σε πείθει αξημέρωτα
πώς δε νιώθεις πόνο
και πως τις μέρες
που τον εαυτό σου μάλωσες
να σου θυμίζει στοργικά
πως δε μεγάλωσες..

Μαζί σου..
λάθη αν κάνεις ή σωστά
παραμονεύει στα πνιχτά
μια πεταχτή κρυφή ματιά
να 'χεις μαζί σου..

Έλλειψη όλων

Άδειος ο χρόνος στον καπνό
που γεμίζει το άδειο σπίτι
κι η ανάσα σε ενοχλεί
μιας κι είναι η μόνη που μυρίζει
Προκαλεί ειρωνικά
την ευαίσθητή σου μύτη
που ξεσυνήθισε ένα δάκρυ
να την περιτριγυρίζει

Είχε τόσο συνηθίσει σ' ένα ξένο φρέσκο δάκρυ
και περίμενε από σένα ποτέ μην της λείψει κάτι
Τόσα αρώματα σου πρόσφερε απλόχερα
και "ο κίνδυνος" σου φώναξε "ειν' κοντά"

Μα όπως τα μάτια σου
ποτέ σου δεν αγάπησες
και στα αυτιά σου
δεν είχες εμπιστοσύνη
κι όπως τα πόδια σου
σου λένε παραπάτησες
έτσι θρυμμάτισες
τη μυρωδιά εκείνη

Πού είναι η γαλήνη που υποσχέθηκες στην πάρτη σου
και η ομορφιά που δήθεν θα 'βλεπε το μάτι σου
που είναι η ηρεμία που είχες πάντα και γιατί τη σκοτώνεις
δε σ' έχω δει ποτέ να μετανιώνεις

Άκου με λίγο (απ' τα ξεδιάντροπα)

Άκου με λίγο, τι σου θυμίζω
πάλι το χθες μου ροκανίζω
κι όσο αντέχω θα κουβαλάω
όσα μου φόρτωσαν κι όσα χωράω

Άκου με λίγο, άκου και δες
και αν έλεγες, σταμάτα να λες
σαν σπόρος που δεν τον γούσταρε το χώμα
σαν λέξεις που ηχούν στ' αυτιά σου ακόμα
Όπως της τελευταίας ματιάς ο πόνος
μέσα από βλέφαρα σβηστά
όπως του τελευταίου φιλιού ο άχρηστος ρόλος
κι η ειρωνικά ξάστερη νυχτιά

Άκου με λίγο και διάβασε με
μικρή μου ιδέα ξεγέλασε με
δωσ' μου ζωή και παρ' την πίσω
παράτα με να παραπατήσω

Άκου με λίγο, από τότε πιο λίγο
όσο με κρύβω, πόρτες ανοίγω
λες και χαρά δε βρίσκω πια να περνάνε οι μέρες
και στο μυαλό μου αιθέρες
Κράτα γερά ψυχή μου αντάρτισσα
κι ας νιώθεις άχρηστη στου χρόνου το τέρμα
χωρίς εσένα, στραβοπάτησα
αφού μου χάρισαν κι άρχισα κι έζησα κι ένιωσα κι έλαμψα μέσα σε ψέμα

Άκου με..

Εγώ

Είμαι ο εφιάλτης του νου μου και τ' αποφόρι του ονείρου
είμαι το ξέσπασμα της νύχτας πάνω στον πνιγμό του ήλιου
είμαι η ζωή που δε δέχτηκα ποτέ μου να ζήσω
και το κουράγιο που σου έλειπε.

Ήμουν στρατιώτης τον καιρό που αντέχαμε παρέα
ήμουν η πιο όμορφη νύχτα κι η πιο θαυμάσια μέρα
ήμουν η τρέλα που δεν κότευε στιγμή στο μυαλό μου
κι η λογική που σου διέφευγε.

Είμαι ο άνεμος που έκαιγε το πρόσωπό μου
είμαι η βροχή που έπνιγε τον κάθε λυγμό μου
είμαι το σθένος που δε δίσταζε να μένει άυπνο
και το σιγοψυθίρισμα στ' αυτιά σου.

Ήμουν ο πρώτος που μου μίλησα ανοιχτά όπως τώρα
ήμουν ο κρότος της αλήθειας και του ψέματος η φόρα
ήμουν αυτός που δεν έμεινε ποτέ του πίσω
και η πρώτη έγνοια πίσω απ' τη σκιά σου.

Ήμουν πολλά. Είμαι περισσότερα. Θα είμαι εδώ, όπως ποτέ.

Απ' τα αλησμόνητα..

Απ' τα αλησμόνητα συρμένα για δεύτερη φορά
κατατρεγμένα σαν την πρώτη, λεπτή διαφορά..

Να που του χρόνου τα μάγια και του καιρού μου τα ξόρκια
ακμάζουν πάντα φυτεμένα στην καρδιά
είν' του Σεπτέμβρη τα πρωτοβρόχια
και κάποιου Ιούλη η πανέμορφη νυχτιά

είναι το σφίξιμο εκείνο στο στομάχι
σαν νιώθεις πως.. όλα σ' έχουν ξεχάσει
είναι το κρίμα, οι εγωισμοί, τα λάθη
κι όσα εμπόδια θαρρείς είχες ξεπεράσει

Είναι τα δάκρυα κι η βροχή που παράλληλα πέφτουν
όταν με πόνους στο κεφάλι ξυπνάς
είτε μετά από μεθύσι και χημικά που σ' αρέσουν
νιώθοντας κάποιος, μα μη ξέροντας που πας

Μαγεία είναι να νιώθεις πάντα μόνος
μα ξόρκι να.. ξέρεις πως θα 'ναι εκεί
κάποιος παράξενος τύπος που σου γνώρισε ο χρόνος
και ζει στο δίπλα κελί, μέσα στην ίδια φυλακή


..για τους "φυλακισμένους"

Grief..

That night was full of senses, tricking me away..

The so-called surprise came, as usual, out of nowhere..

Two pieces of a class or two pieces of a glass?

So many similarities.. both of them broken
Memories of them two have already rotten
Both of them knew that i was the center of my heart
that it's all about me and then alone I sat
cause everything worthing my glance stays right at first
over my head, top of the list, a personal test
and then boom.. just rocking the world
So many talks over talks but nothing stays in bold
the so-called beauty of pride my major target
I had it all but lost 'em? I deny it
I had to fight right back, so as to get it all back
all over from the start, to the very last crack
selfishness was the way to avoid the pain
my ego's just too tough to gain..

Λίγο πριν..

Πόσες πια φορές, ρε, θα κολλάς στα ίδια
θα νομίζουνε, στο τέλος, πως σ' αρέσει
τόσες κούφιες λέξεις - ριξ' τες στα σκουπίδια
και την όποια σκέψη, κοφ' τη στη μέση

Βγάζω απ' το μυαλό μου όλα όσα με ζορίζουν
κι ανοιχτό σα πέλαγος περήφανο είναι
όρκοι και φοβέρες πλεον δεν το κατακλύζουν
και η μόνη μου έγνοια να ουρλιάζω "μείνε"

Μείνε, σβησ' το φως και αφουγκράσου μόνο
ζήσε όπως όταν το παιδί σου ήσουν
τότε δεν τους άκουγες "ποια κούραση και πόνο;"
τότε ήσουν εσύ - το μυαλό και το κορμί σου

Τώρα μόνος πάλι, μα με χόμπι που τσακίζουν
μόνο μια φωνή να σου φωνάζει "ζήσε"
μα τα αυτιά σου μόνιμα σ' αυτούς που μουρμουρίζουν
έφτασε ο καιρός, το παλιόπαιδο σου σβήσε
κι άνοιξε ο ουρανός και γεννήθηκε ο θεός
είσαι μια "εξέλιξη".. από δω και μπρος

Διάγνωση

Από πότε οι αρρυθμίες δυσχεραίνουν την όραση;

Ό,τι κι αν πρόσπαθω να γράψω, σβήνεται εν ριπή οφθαλμού
κι ό,τι έπρεπε να κάψω με τονώνει
και βρίσκομαι ενδιάμεσα στα παιχνίδια του μυαλού
γουλιά στη σκέψη και γουλιά, το φως θολώνει

Ξεσκόνισα τα μάτια μου για τελευταία φορά
και τόλμησα να κάνω ό,τι νομίζω
ξέρεις τόσο καιρό, πως μια φωτιά κάνει τη διαφορά
όσο έγω δεν ξέρω αν τους αξίζω

Ξέθαψα απ' το πατάρι μου μια στοίβα αμαρτίες
και του 'κανα τη χάρη του να ασχοληθεί μαζί μου
στην πρώτη αναταραχή, πλυμμήρισα πικρίες
μα δε γνώρισα καμία να 'ρχεται απ' τη φωνή μου

Μπόρεσα και τις μάζεψα, αν κι ακόμα τις μαζεύω
μα μια με παραξένεψε απ' όλες πιο πολύ
ταλαιπωρούμαι ολημερίς κι ακόμα την παλεύω
εκείνη την πικρία μου.. κουφή και σιωπηρή

Αδιαφορία;

Λάθος τίτλος πιθανότατα - μικρό το κακό..

λέξεις είναι έτσι κι αλλιώς.. ποιος θα τις θυμάται παρότι γραμμένες;

Πάλι (άλλη μια μικρή παλιά γνώριμη λέξη) στο μισοσκόταδο..

Μόνος πάλι.. δεν ξέρω αν η επανάληψη λέξεων και φράσεων προσπαθεί ασυνείδητα να τις εντυπώσει στο μυαλό (μου;)..

Όλα τελειώνουνε κι όλα ρημάζουν τελικά.. να κι οι αλλαγές!


Με έπιασα να δαγκώνομαι από φόβο μη δακρύσω,
και σπάσει το αγέρωχο της πλάνης απ' το ύφος
αλλάζει και το μισοσκόταδο σε ημίφως..
τη φωνή μου δε γνώριζα πριν την αγνοήσω

Παράλληλα

Δεν είναι κανείς εδώ.. καιρό τώρα..
Απορώ ποιος και γιατί χτυπάει.. τι περιμένει..
ξανά και ξανά.. καιρούς και καιρούς..
Πες μου.. δεν έχουν βαρεθεί; δεν έχουν ακόμα σιχαθεί;

Πες μου γιατί είμαι ανήσυχος.. γιατί χτυπάει άρρυθμα η καρδιά μου..
Γιατί είμαι εδώ..;

Απ' τις ελάχιστες φορές που κανέναν δεν περιμένω.. δε ζητώ κανέναν.. και πράγματι κανείς δεν είναι εκεί.. κάνεις δεν είναι διατεθημένος να μου κάνει φέρμα μια στιγμή.. κι όμως πάντα υπήρχε.. κι η καρδιά χτυπάει όλο και πιο άρρυθμα.. και η προδοσία φαίνεται υπέρλαμπρη.. κι όμως καλύπτεται από την εγωιστικότερη προδοσία του αντικτύπου.. και φαίνεται αγέρωχη πάνω από κάθε τι.. μέχρι που.. κι όμως την κουκουλώνει μια ατέλειωτη δειλία.. μια δειλία υπέροχα τολμηρή.. και εκεί σταματάει ο χρόνος.. και κάπου εκεί οι γνωστοί χτύποι αντί να επανέλθουν.. σταματούν.

Κάνε μου πάσα..

Πάλι μακρυά απ' τη γιορτή κι ας μην έφυγες ακόμα
σε χρήση η ίδια συνταγή για να μην ξανανιώθεις χώμα
όσο κι αν σφίγγεις τις γροθιές, η ματιά σου πικραμένη
Κάνε μου πάσα μια βαλίτσα φορτωμένη..
..με μιαν ανάσα για φιλί να επιμένει

Πάλι κοντά στην αποσύνθεση και στη γυάλα σου
να τακτοποιείς, αφού μπορείς, όλα τα άλλα σου
κι όσο κι αν σκέφτεσαι αλλού, κοιμάται μαζί σου
Κάνε μου πάσα λίγο χρόνο απ' τη ζωή σου..
..την ίδια ανάσα να θυμάμαι απ' το κορμί σου

Πάλι μόνος θα γράφεις, πάλι μόνος θα ρωτάς
όσο αλλού και να κοιτάς, το ίδιο δε θα πονάς
κι αν λεπτό με το λεπτό, όλο και πιο πολύ απορείς
Κάνε μου πάσα μιαν αγάπη που δεν τέλειωσε νωρίς..
..και την ανάσα τη γνωστή της προσμονής

Ψαλίδι..

Πόσο σωστός ίσως πάλι και να 'σαι, ευτυχώς
μα όσο και να 'σαι όλα είναι καπνός - δυστυχώς
Πώς σε ξεσυνήθισα απ' τους 2 πρώτους στίχους
με ήχους στο κεφάλι μου απ' τους λίγους και τέσσερις τοίχους
να με κλείνουν όσο έξω και να 'μαι η γνωστή φωνή
μ' όσο κόσμο και να 'μαι.. "όλα περνάνε" παλιά συνταγή
απ' το πουθενά, μα να, που ξανά-μιλάμε
κι όσα μας ξέχασαν - νόμοι άγραφοι - δεν τα ξεχνάμε
φυλάμε σε σημάδια άσβηστα ή αιρετά όσα γίναν
σώμα και μυαλό, μυαλό και φωτιά μόνο εκεί μείναν
μόνο θυμήσου πόσοι γύρω σου δέναν και λύναν πάντα
πόρτες ανοίγαν, βλέφαρα κλείναν.. έχει πέσει ψαλίδι ήδη μάγκα..

πώς μου ξύπνησε..

Μες στη γαλήνη κι ο φόβος..

Βούρκωσες μα δε δάκρυσες
υπερηφάνεια στείρα,
έφυγες και βημάτισες
λόγια που βγήκαν φύρα..

Φόβος στα μάτια, θα σε χάσω κάποια μέρα
θα βρω κλειστά τα βλέφαρά σου, θα τρομάξω
και κάπου εκεί δε θα μιλάω άλλο θα πάψω
νύχτα θα φύγω απ' τα παλιά μου τα λημέρια

Φόβος στο δέρμα, που δε νιώθει άλλο πόνο
σαν ξεσυνήθισε την άλλη μου τη θέση
πώς να γυρίσω και να πω "έτσι μ' αρέσει"
όταν βαθιά τον εγωισμό μου θα κλειδώνω

Φόβος στο αύριο, στο γιατί, φόβος στο πότε
άγνωστος φόβος στο χαρτί κι ας μη με παίρνει
φόβος στο χθες που το παρόν πάντα λυμαίνει
φόβος παράξενος κι αλλόκοτος όπως τότε

Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα..

Μηδενισμός..

Μηδενισμός είναι το μαύρο που διαδέχεται μιαν αληθινή μέρα και το άσπρο που αφήνει πίσω της η γόμα..

Ξόρκισε απόψε τ' άσχημα, για ακόμη μια φορά
και ζήτα μου ό,τι γουστάρεις δε με μέλει
σαν αγριολούλουδο, μαράθηκε η ιτιά
που τόσα χρόνια, το ποτάμι τι το θέλει;

Άσε με να 'μαι απαθής, το ξέρεις πως μπορώ
κι όταν διαόλι εγινα δε σ' άκουσα ποτέ μου
άσε με σου 'λεγα και τότε να σε βρω
μα όσο και αν σ' έψαξα, δε σ' έχασα εαυτέ μου

Πόσο να με κοιτάξω, χωρίς να σιχαθώ
το είχα κι από παλιά μα φούντωσε και πάλι
κι όσο κι αν με λατρεύω κι όσο κι αν μ' αγαπώ
μακριά απ' την καρδιά, ξερό είναι το κεφάλι

Το ίδιο γαλήνια, η τελευταία ματιά
πάνω από τ' απρόσωπο φιλί της λησμονιάς
πόσο κρατάει αλήθεια ή σπίθα κι η φωτιά
από παλιά το έψαχνα, μα μου έγινε βραχνας

Riddle ~ Πόσο σου έλειψα..

Βιαστικά βιαστικά..

Μετά τις όμορφες στιγμές πεθαίνουν οι όμορφες κουβέντες..
κάθε μοιρολόι που ακούγεται, ντυμένο γύρω γύρω με έννοιες
έννοιες που θυμίζουν πότε πότε έναν έρωτα, μια αγάπη
που άλλοτε γίνονται ψέμα και γεννούν εφιάλτη
για γιο.. πρωτότοκο, κομμάτι αναπόσπαστο
και για το μέλλον ενα άγχος πάντα αλλόκοτο
κι αλλιώτικο.. σαν όμορφο τραγούδι ή ποίημα
που σε κουνάει νωχελικά μέχρι το μεγάλο κύμα
να 'ρθει, να το δεις να σε δει και να σε παρασύρει
κι αλλή στιγμή ν' απολαύσεις, πιες την λοιπόν στο ποτήρι
κι αν δε φτάνει κι αυτή και θέλεις το μεγάλο βάρος
τέντωσ' τις πλάτες σου κι ακόνισ' όλο σου το θάρρος
μιας και όνειρα σβησμένα από δόσεις μορφίνης
μπορείς να τα ξαναγράφεις μόνο και να τα ξανασβήνεις..

Απ' τα αξέχαστα..

Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε
Ιδέες βασίλισσες.. κακογερνάνε..


πώς να μιλήσεις και να πεις, χαλάλι δεν πειράζει
και στην αναβροχιά καλό και το χαλάζι..;
όταν βαστάς στα χέρια σου την πρώτη νότα
που νοστάλγησε η φωνή σου η προδότρα..

Ένστικτο..

Πόσα μισά πράγματα στάθηκαν μπροστά μου
σε μένα.. που κάνω κύκλο και τη λύπη μου, κύκλο και τη χαρά μου
σε μένα.. που αφόρισα πρώτο πρώτο το να ξεχνιέσαι και να χάνεσαι
σε μενα.. που χαράσω παντού τις στιγμές που αφήνω πίσω
και σε λάσπες αβύσσου τρέλα φαίνεται και ψάχνεσαι..

Πάλι γονατίζω ανθρώπους, πάλι μαχαιρώνω διαθέσεις
πάλι φοβάμαι πως δεν είμαι ήρεμος κι ας μη με πιστέψεις
Σε όποιον με διάβαζει ή με διάβασε και σ' αυτόν που ποτέ δε θα με διαβάσει..
μοιάζει πλεκτάνη, πόσο κακό αλήθεια σου χω κάνει;

Κι όμως διακαιολόγησέ με αφού μπορείς.. πώς να αφοπλίσω τέτοια όπλα;
Τα μάτια μου και τις 2-3 πρώτες ριπές σκέψεων..

Πάλι τα ανώφελά μου θα καλέσω
να μου πουν αν έχω πέσει έξω
να με τρομάξουν, μήπως συνέλθω..
να μην ξανακάνω μάγια σε κανέναν.. αν δεν τ' αντέχω.

Δια χειρός..

Ξένα λόγια πάλι..

.. μα ευτυχώς είμαι εγώ. Να συμπληρώσω κι ένα επιτέλους..

Active Member - Ντιριγκόου Ντιριμπάι (κομμάτι από το 2ο κουπλέ)

Κοιμήσου, κι εγώ μαζί σου γαληνεύω τόσο, που να με πάρει·
γίνομαι παιδί που θυμάται τόσα όσα το φεγγάρι.
Γλώσσα σκληρή κι αντρίκεια σέρνει χίλια δίκια, μα με γερνάει.
Μέρα τη μέρα μοιάζω με σφαίρα που ταξιδεύει για να σφυράει.
Μα τι σου λέω, πάνω απ’ το λίκνο και πριν τον ύπνο - άτυχα λόγια –
απλά παλεύω ολημερίς στόματα, αράχνες, μάτια ρολόγια.
Γείρε και άσε με να μουρμουράω, οργή φοράω – μη με κοιτάζεις.
Κλείσε τα μάτια και γύρνα κόσμους με τέτοιους ώμους μη χαμπαριάζεις.
Γύρω μας στέκουνε αρσενικά κυρτωμένα και φοβισμένα
και κάποια ανήμπορα θηλυκά παραδομένα, φυλακισμένα.
Της ντροπής το καραβάνι αφετηρία έχει λιμάνι πυρπολημένο,
φωτιά σπαρμένο, γι’ αυτό και μένω μήπως νικήσει το πεπρωμένο.


Πόσο θα 'θελα να στο τραγουδούσα..

Κοινά μυστικά

Γράφω για εκείνα που με αγγίζουν

και γράφω καιρό τώρα

συγχισμένος μα ελπίζουν

όσοι λάτρεψα..

Γράφω γιατί ζω μόνο όταν νιώθω

την καρδιά μου να χτυπάει

κι όσοι κόμποι στο στομάχι γεννημένοι από πόθο

με καταβάλλουν, για να πω πως πάλι άντεξα..

Γράφω περίεργα, για να μην πω πολλά

για να μη με νιώθουν

λόγια ακούραστα, ξεπεσμένα συνειδητά

μιας και κοινά μυστικά ζω..

Γράφω τόσο συχνά όσο πραγματικά αναπνέω

είναι στιγμές κι αυτές δίνουν ρυθμό στους χτύπους

αράδες και γραμμές για να μη με δουν να κλαίω

είμαι παιδί ακόμα.. αφού μπορώ..

Κόμποι..

Κλείνω παραθυρόφυλλα, σβήνω το φως κι όμως βλέπω

μέρα μεσημέρι κλείνομαι, μιας και μου το επιτρέπω

βεβηλώνω τη συναίσθηση μου.. καιρό τώρα μακριά μου, ποτέ μαζί μου..

ψάχνομαι.. μονίμως ψάχνομαι.. μονίμως στα κρύα μένω.. απομένω..

αλήθεια, πόσο πιο κάτω;

Ζητάω να λυθεί μπροστά μου μια καρδιά για να λύσω έναν κόμπο στο στομάχι..

και κρατάω σφιχτά στο χέρι μου άερα.. έτσι να υπάρχει..

Πώς να με ξαναψάξω όπως παλιότερα; πώς να με ερωτευτώ - όπως θα το 'κανα;

"Δε θα περίμενα να 'ρθεις
ούτε να φύγεις μέσα στης γιορτής τα φώτα
προτού σ' αγγίξω και χαθεί
ό,τι αγάπησα απλά στου νου τη ρότα."

με βλέπω και δεν αναγνωρίζω βασικά πράγματα πάνω μου..

Φωτιά..

Καμμένα χαρτιά, καμμένα συναισθήματα, καμμένα μυαλά..

καμμένες σελίδες, καμμένες συνειδήσεις και μου λείπεις..

Φταίει το κενό, αυτό το απόλυτο, που με κάνει να θυμάμαι, να αναπολώ, να μην κοιμάμαι..

Φταίει που δεν είμαι -και πάλι- ολόκληρος..

Πού είναι η φωτιά; Αρνούμαι ότι έχει σβήσει.. πάλι βρέχει..

Πού είναι η φωτιά; Μετά του ήλιου τη δύση.. πάλι βρέχει..

Εδώ να μείνεις..

Ιστορία για "ανώνυμους"..

Φόρεσε καπέλο.. να δείχνει περίεργος. Δεν ήξερε καλά καλά ο ίδιος τον λόγο, μα τον τελευταίο καιρό έβλεπε τον ίδιο τον εαυτό του περίεργο.. Πολύ περίεργο. Ευτυχώς εξακολουθούσε να μην συμβιβάζεται, μα δεν μπορούσε να αντέξει στην ιδέα ότι επηρρεαζόταν τόσο εύκολα..

Έψαχνε εναγωνίως να βρει το λόγο που άλλαζε ξανά κι όσο κι αν επέμενε πως η πρώτη αλλαγή ήταν μόνο "για το καλό του", δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ίχνος θετικότητας στη δεύτερη. Τελευταίο βλέμμα στον καθρέφτη. 'Εφυγε. Ξεκίνησε για ένα ακόμη από αυτά τα δήθεν διαλείμματα που εκουσίως επιβάρυναν την όλη ψυχική του κατάσταση. Δεν το έβλεπε έτσι. Δεν είχε μάθει έτσι. Πάντα ήξερε. Πάντα θα τον συναντούσες ένα με δύο βήματα μπροστά.

Περπατούσε - σκεφτόταν. Μια απ' τα ίδια - μόνιμο θέαμα. Άνθρωποι, συμπεριφορές, αλήθειες, αλλαγές, ψέμματα, άνθρωποι.. Στην αρχή και το τέλος άνθρωποι. Άνθρωποι η αρχή του και το τέλος του άνθρωποι. Διασκέδασαν. Κατά τη γνώμη του θυμήθηκαν απλά λησμονώντας κάθε εξωγενή παράγοντα. Κάθε στόχο και κάθε αναστολή. Κάθε περιστατικό και κάθε αγέννητο..

"Καληνύχτα" τους ευχήθηκε κι έφυγε.. ξανά.

Λόγια..

Λόγια.. λόγια.. τι άλλο άλλωστε;

Απ' τα πιο νέα θα σε πάω.. στα παλιότερα..

Ρυθμικά λόγια.. με μέτρο κι ακαπέλα.. γεμάτα αισιοδιοξία και έρωτα..

Έναν έρωτα περίεργο για μένα και αλλόκοτο.. χαρούμενος έρωτας..

Παραξενεύτηκα.. και παραξενεύτηκα ακόμα περισσότερο όταν με έπιασα όχι απλά να τα σιγοψυθιρίζω, αλλά να τα τραγουδάω φωναχτά.. σαν κάτι άλλα περίεργα, δικά μου..

Αλλά άστα αυτά.. όλα τους μπορεί να ξεχαστούν εύκολα με ένα "πάρτι".. ή -όπως μου θύμισαν πρόσφατα- με τον καιρό..

Ο χρόνος, λέει, τίποτα δε γιατρεύει

λιμπίζεται μονάχα κι απ' το μυαλό ληστεύει..

Καταστρέφει ό,τι έχεις χτίσει-έμεινες εμβρόντητη

κι αφήνει μια καρδιά.. μονάχη της κι ανόητη..

Κι άλλα λόγια.. έτσι θα μ' άφηνα(ν);

Μα αν κλέβει ο χρόνος, τότε θα πρωτοστατήσω

θέλω πάντα να θυμάμαι - θα τον σταματήσω..

Θέλω κι άλλα λόγια; ευκολονόητα;

να θυμηθώ τα καλοκαίρια τ' ασυγχώρητα;

να θυμηθώ αθώες ψυχές με σκάρτους "χειροκράτορες";

ή να ζητήσω ΜΙΑ στιγμή για 8 δικές μου άπορες;

Κι άλλα λόγια.. πάμε στα δύσκολα..

Χαράζει όπου να 'ναι και όλα φαίνονται όλο και πιο θολά..

Η ανυπαρξία του φωτός τελείωνει, όπως ακριβώς και αυτή της "αγάπης"

"Κάτι σαν ν’ άλλαξα πάλι

Καθώς το χάραγμα με φτάνει

Ο πρώτος αναστεναγμός, μου φέρνει μάλλον σε πλεκτάνη

Καλοστημένο παιχνίδι

Καμάρι πρώτο, του αέρα στολίδι

Κακοφερμένο απ’ της ψιχάλας το μακρύ ταξίδι"

Δυο λόγια για αντίο αν και δε το συνηθίζω..

Βλέπω το σκοτάδι φως τώρα τελευταία.. μα το χειρότερο είναι πως το σκοτάδι, εξακολουθώ να το αναγνωρίζω ως έχει.. κάπου κάνω λάθος..

Σπάω σημάδια των καιρών να μη θυμάμαι τους απόντες.. Σημάδια πυρωμένα..

Ποιος είσαι εσύ;

Μετά από ανακατεμένα μυαλά - λόγια που ταιριάζουν..

Active Member - Πέρασμα στο Ακρόνειρο - Ποιος είσαι εσύ; (Intro)

Βήμα, βήμα, σκαλί, σκαλί

τα λογια μου χαλί και πάνω τους βαδίζω

Όσα μου τύχαν, μου γλυκάναν πολύ

αυτό που χρόνια δε μπορούσα να ορίζω

Βήμα, βήμα, σκαλί, σκαλί

σε μια βρώμικη και κακοφτιαγμένη σκάλα

Λέξη με λέξη, πρωί με πρωί,

πάω γυρεύοντας για να ανταμώσω και άλλα

Με κούραση, με αίμα, με φωτιά και χολή

το μικρόκοσμο που όλοι αποφεύγουν, έχω φτιάξει

Άλλοι το λένε ζωή, σ’ άλλους μοιάζει κελί,

εγώ απλά στο σύμπαν το έχω τάξει

Βήμα, βήμα, σκαλί, σκαλί

με μια αγκαλιά αγκάθια κομμένα

Ερχόμουν κι ευχόμουν αν περίσσεψε φιλί

από κάποιο Ιούδα μακριά από μένα

Ρίμα με ρίμα, νότα με νότα,

δε περίμενα να νιώσεις τα πάντα σε δυο αράδες

Ωραίο μου κρίμα ταίριασα χνώτα

κι από όλα τ’ άφαντα βγήκαν οι ασχημάδες

Ρήγμα με ρήγμα ψάχνω στ’ αχάλαστα

κι όλα τ’ αδιάβαστα στέκονται απείραχτα

Φτύσε στα ωραία κι ύστερα κάλεσ’ τα

Μάθε, όμως, πρώτα· κι ύστερα δίδαχτα

Ποιος είσαι εσύ

Ποιος είσαι εσύ που γελάς δυνατά

μέσα απ’ του φόβου τους τις χαραμάδες

Ποιος είσαι εσύ που σε διαλέξαν τα σωστά

να πνίξεις όσους απόμειναν βραχνάδες

Ποιος είσαι εσύ, ψευτόπλαστε, που λόγια σπαταλάς

Κάποιος μου 'πε πως βρίσκεσαι χρόνια στη δούλεψή τους

και πως σ’ αφήνουν στα κρυφά λιγάκι να τσιμπάς

ψίχουλα και τρίμματα που μένουν στο ταψί τους

Ποιος είσαι που κρύβεις τα μελλούμενα

και για το τίποτα σκαρώνεις νέους ορισμούς,

που ηδονίζεσαι σαν πέφτουν τα στεκούμενα

που λειώνεις το σίδερο και φτιάχνεις χαλασμούς

Ποιος είσαι, άβουλε, του βόθρου μίλημα

που κρατιέσαι από όπου βρεις στα σκαρφαλώματα

μετρώντας το άπειρο κλέβεις στο ζύγισμα

και εξαφανίζεσαι στα φανερώματα

Όποιος και να 'σαι, ψάξε για σένα τα δισκοπότηρα

σε στράτες αιμόστρωτες και ευκολοανέβατες

Μα πριν το τέλειωμα θα 'ρθουν χειρότερα,

γι αυτό έχω κάπου στιγμές μου αλέκιαστες