Εξανεμίζονται τα μαγιάτικα..

Βάρυνα απότομα ανάμεσα στ' ανάλαφρα της εποχής,
θα είναι η λάσπη μετά το πέρας της βροχής
θα 'ναι τα αγκάθια που σκληραίνουν με το κρύο
θα 'ναι σελίδες σκισμένες από ένα σχολικό βιβλίο
είναι σίγουρα κληρονομιά από πάππου προς πάππου
είναι το ψέμα που μου λέει πως πάλι έφτασα κάπου
είναι οπωσδήποτε τα σκόρπια ισχνοδιλήμματα
πώς να ξεφύγουν τα θολά σαράντα κύματα
πώς να ξεφύγει η μουρμούρα απ' το κεφάλι
πώς να ξεφύγει η ντροπή μου από μια καινούρια ζάλη
τι σε πότισαν πάλι, δήθεν για να χαλαρώσεις
σε ποια γωνιά θα σου γυρέψουν να προδώσεις;
σε ποιο πιστεύω, σε ποιο άχρηστο γουστάρω
σε ποια εικόνα του μυαλού κάνεις το τελευταίο τσιγάρο

σε ποια πανέμορφη νύχτα εκεί λίγο πριν τον ύπνο
θα φωνάζω πως δεν ήμουν εδώ.. Ακόμα λείπω..

Σκάρτες ώρες..

..είναι όλες αυτές που σου προσφέρουν απλόχερα ένα γεμάτο μέχρι πάνω τίποτα..

Υπάρχει το τίποτα και στα 'χω ξαναπεί
τελευταία, ξεδίνει όταν μαζεύεται η σιωπή
τρεμοσβήνει μονάχα όσο πετάει ο χρόνος
απαραίτητη προϋπόθεση, να είσαι μόνος
κρυφό αμάρτημα, κάτι σαν ώρα "αντίο"
άηχο κροτάλισμα δοντιών μέσα στο κρύο
βουβή κατάρα φορτωμένη πρόχειρα στην πλάτη
μοιράσου τη μαζί μου χωρίς ίχνος φόβου.. αν το φτωχικό, νοικιάρικο μυαλό μου φανεί επιτέλους σε σένα παλάτι..