Μέρες παράξενες, Θαυμάσιες μέρες

Ψέμα ή αλήθεια, μίσος ή αγάπη, τραγούδι... ή σιγή...

Ποια η σημασία τους, αλήθεια, μπροστά σε αυτά τα δυο μάτια της αναμαλλιασμένης ευχαρίστησης....

Τέσσερα δειλινά ποτισμένα από συναισθήματα μωρού...

Με την αίσθηση της άπνοιας εκεί που άλλοτε τριγυρνούσαν μυρωδιές από ότι πιο εξωτικό...

Εκεί... στο στέκι του θηλυκού αρώματος... του θηλυκού κορμιού...

Εκεί που μέθυσα τόσες φορές...

Άπνοια και απαλλοτρίωση μόνο από τα κεκτημένα...

Μόνο από τα ήδη φιλιωμένα... Από τα ήδη μετανιωμένα...

Από τα ίδια ματωμένα ξημερώματα...

Δεν ήταν μόνο απέραντη ευχαρίστηση αυτό που ζάλιζε τον κόσμο μου... Ήταν αγωνία... Ίσως ήταν και ο αέρας που μετά βίας μου επέτρεπε να τον πιστέψω... Ναι, προφανώς είναι ο αέρας...

Έφταιξα... αλλά έφταιξε και η βροχή... γιατί ποτέ δεν έκανε το ταξίδι της... δεν έφτασε στον προορισμό της... μόνο με ωθούσε στα όμορφα...

θα 'ναι δουλειά του μπάτη...

Είμαι εδώ... μπερδεμένος...

Έχω ζωή... γεμάτη...

Φταίω μόνο εγώ... κι έτσι είμαι ευτυχισμένος...

Οι ώρες οι μικρές λένε για μένα πολλά

Κάπου στις ώρες τις μικρές θυμάμαι εξύψωσα Ιούδες

Και κάπου εκεί ακολούθησα τυφλά ελπίδες φρούδες

Σαν αγγελούδια να μου κλείνουν το μάτι από ψηλά

Σαν μονοπάτι που οδηγεί στην αιώνια ξεγνοιασιά

Τρυφερά… αγκάθια… τα μύριζα συνέχεια

Μουτζουρωμένη ζωγραφιά, τι κακεντρέχεια

Σ’ αυτές τις ώρες τις μικρές που είναι μονάκριβες για μένα

Έκαψα τα σπαρμένα με μάτια μετανιωμένα

Κλεμμένα χάδια, άλικα σημάδια τόσα βράδια

Και το μυαλό να τριγυρνά στην πλήρη άγνοια

Βράδια και βράδια, ώρες μικρές

Χαμένος μες τις σκιές και τις στιγμές τις πλαστές

Με μια αρμαθιά κλειδιά στην τσέπη και τις πόρτες σφαλισμένες

Άνοιξα μόνο την πρώτη και βρήκα ματωμένες χλαίνες

Κι ένα αγκάθινο στεφάνι, τι αδυσώπητη πλάνη

Να προσπαθεί να θάψει, τον νεκρό που έχει πεθάνει

Σκιάχτηκα κι έβαλα σκοπό τη μοίρα μου να απαρνηθώ

Κι ας ξεχαστώ, θα έχω τα όνειρα οδηγό...

Τραγούδι... που δεν έχει τελειώσει... μα νιώθω την ανάγκη να το μοιραστώ...
~Riddle

Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα

"Είμαστε ένας λαός χωρίς ταυτότητα. Με μια ιστορία που ο ίδιος τη νομίζει λαμπρή. Και απορεί, πως και δεν πέφτουν οι ξένοι ξεροί μπροστά στο μεγαλείο της."

Και παίρνοντας αφορμή από το ελάχιστο απόσπασμα του βιβλίου "Γκέμμα" του Δ. Λιαντίνη, σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να έχουμε φτάσει σε τέτοια κατάσταση... Δεν μπορεί να φταίει το ότι είμαστε Έλληνες... Δεν μπορεί να οφείλεται όλη αυτή η διαφορετικότητα μόνο σε ένα "όνομα"...

Η ιστορία ίσως να έχει κάποια ευθύνη... Ίσως το ότι ο λαός αυτός ο πάντα περήφανος έζησε κλειδαμπαρωμένος ιδεολογικά και με την περηφάνια του κατακερματισμένη ολότελα...
Έτσι μετά την "απελευθέρωση" του και με την ψευδαίσθηση της δημοκρατικής ελευθερίας ανά χείρας, άρχισε να οδεύει προς την επονομαζόμενη ως "εξέλιξη" με βήμα ταχύ, μην τυχόν και του πιάσουν την θέση...

Αμ δε...

Για να ανέλθει ο λαός πολιτισμικά πρέπει να έχει πρώτα εσωτερική συνοχή...
"Και βέβαια. Πώς μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού ο μέ­γας γλωσσολόγος Γ. Χατζιδάκις έλεγε αυτά που έλεγε, -ορθά- κι από την άλλη έβριζε το Σολωμό μας αγράμματο, και τη γλώσσα του σκύβαλα και μαλλιαρά μαλλιά;"

Εκτός από συνοχή στα ενδότερα πρέπει να έχει λόγο βαρύτιμο και ανεξίτηλο -σκέτη λόγχη-, στην ιστορία...
Αντιθέτως μπορώ να αναγνωρίσω με ευκολία τα διάφανα λόγια που σουλατσάρουν έξω από κάθε δήθεν στόμα που έχει κάτι να πει, αφού σε αυτήν την εποχή όλοι και κανένας επεξηγούν μέσω μιας εσφαλμένης και κατακρεουργημένης "αυτοκριτικής" ότι απαγγέλλουν χρυσάφι...
Άνθρακες ο θησαυρός...
Σε αυτόν τον λόγο συμπεριλαμβάνεται φυσικά και η ειλικρίνεια, η οποία είθισται να κάθεται παρωχημένη στην παράμερη πλην απόμερη γωνιά της αναμένοντας και αποζητώντας τον τολμηρό κάθε γενιάς, να την πάρει από το χέρι και να την βγάλει στο φως...
Μαζί με την ειλικρίνεια έρχεται και η εμπιστοσύνη, αρετή που πρέπει να βγει από την τσέπη του καθένα και να μοιραστεί απλόχερα και άφοβα στους υπόλοιπους από εμάς...

Όλα αυτά τα πρέπει... όχι δεν είναι πρέπει, δεν είναι καν συνθήκες ομαλής διεξαγωγής της απλούστερης ζωής... είναι αγαθά... όπως αγαθό είναι πλέον για τον σύγχρονο άνθρωπο και το χρήμα, μόνο που αυτά τα αγαθά έχουν αξία υψηλή και είναι ικανά να εξυψώσουν τον άνθρωπο στο ζενίθ του, αλλά και να τον παραπετάξουν στο οδυνηρό ναδίρ...

Όταν πια ο νεοέλληνας έχει πρότυπο τον εαυτό του τον οποίο ποτίζει αμέριστα με εγωπάθεια και ναρκισσισμό, όταν οι ελληνικές τάξεις που έχουν τοποθετηθεί αυθαίρετα πάνω από τον υπόλοιπο λαό σφύζουν από Μασόνους, σε τι μπορεί ο άνθρωπος της νέας γενιάς να ελπίζει...

Και βρες τον ξένο ο οποίος βλέπει τον μικροέλληνα να σφάζεται κι από την άλλη γνωρίζει και παραγνωρίζει τις αξίες του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού και ζήτα του με το γνωστό περισσό σου θράσος να σου επιστρέψει τα μάρμαρα...

Με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι αγαπητέ Νεοέλληνα...

Τους Χαιρετισμούς μου...

Ξέχωρα Μονοπάτια Αναζήτησης

Ήταν περίπου δύο παρά τέταρτο η ώρα που ξανάνιωσα τον αέρα που τόσοι και τόσοι μισεμένοι αποζητούν σαν χαμόγελο στο κλάμα τους... Κι όμως, αυτός ο κατά τα άλλα πρωτευουσιάνικος αέρας δεν είχε λείψει σχεδόν καθόλου από το πρόσωπο μου...

Γιατί, δεν ξέρω... μόνο υποψιάζομαι. Και το υποψιάζομαι αυτή τη στιγμή που γράφω αυτά τα λόγια με τη συνοχή, υπαρκτή μόνο σε επίπεδο γραφής και απογραφής, αφού στο μυαλό επικρατεί αν όχι σύγχυση, σίγουρα ένα ελαφρό και εν μέρει ευχάριστο ανακάτεμα...

Ίσως δεν υπάρχει διαφορά... ίσως ο αέρας δεν έφυγε ποτέ από το πρόσωπο μου... ίσως δεν λησμονήθηκε από τα βλέφαρα των ταλαιπωρημένων όχι μόνο λόγω της προχωρημένης ώρας ματιών... ίσως δεν άλλαξα καν παράσταση... ίσως το λίγο πιο κακοδιατηρημένο αυτό σουλούπι να οφειλόταν μόνο σε επιφανειακές διαφορές...

Μπορεί να φταίνε οι μαζεμένοι γύρω των ώμων νωμίτες, μπορεί ακόμη να φταίνε τα σκουπίδια πίσω απ' τις σίτες, μπορεί να φταίει το ότι κυριαρχούσε η αταξία, μπορεί να φταίει κι ότι η απόσταση... τελικά... δεν δίνει αξία...

Για μένα τελικά αυτό που μένει είναι το διαφορετικό...

Και το διαφορετικό, τελικά, δεν είναι κάτι που θα το βρεις σε άλλον πολιτισμό, σε άλλη παράδοση, σε άλλον πλανήτη...

Είναι αυτό που θα βρεις στα δικά σου καθημερινά σκουπίδια... με τα μάτια θολά... την ώρα που θα τα ξεφορτώνεσαι για άλλη μια φορά, όπως κάνεις και θα κάνεις τόσα ακόμη χρόνια, μέχρι να ξυπνήσεις και να δεις...

Εναρκτήριο Λάκτισμα

Εναρκτήριο λάκτισμα λοιπόν και όχι δεν το έγραψα κατά λάθος... ούτε καν τυχαία... ούτε επειδή δεν ήξερα πως να αρχίσω, παρόλο που γίνεται συχνά.

Εναρκτήριο γιατί σημάνει μια αρχή, μια αρχή που θα οδηγήσει όπως πάντα σε ένα τέλος, είτε αυτό είναι σύντομο, είτε φαντάζει βραδύ...

Λάκτισμα... και βέβαια λάκτισμα, και μάλιστα στο καλάμι... Πιθανώς όχι λόγω του πόνου που θα προκαλέσει το ίδιο, αλλά της οδύνης που θα κουβαλήσει μαζί της η κατανόηση... ή για να γίνει ευρύτερα κατανοητό... "το ξεστράβωμα"...

Αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια σύντομη ετυμολογική επεξήγηση ενός τίτλου κάποιου blog, του οποίου "συγγραφέας" τυχαίνει να είναι κάποιος νέος με συγκεκριμένες λογικές ή παράλογες ανησυχίες που θέλει να μοιραστεί τις όποιες σκέψεις του -για την εποχή του κυρίως- με τους υπόλοιπους νέους της γενιάς του και όχι μόνο...

Τυχαίνει (όπως πάντα) αυτός ο νέος να είναι... εγώ...

Καλό μας ταξίδι λοιπόν και καλή αρχή.