10/1

Άδεια χειροκροτήματα
Βουβά πυροτεχνήματα
Διπλά μηνύματα πάντα
και νίψον ανομήματα

Τρικυμία εν κρανίω
Επιβίωσης θηρίο
Μέσα στο κρύο πάντα
οι δύο γίνονται αντίο

Φαρμάκι ή φάρμακο
Ανάγκη ή ανάρμοστο
Έργο θεάρεστο πάντα
αμήχανο το σ΄αγαπώ

Μα σ' αγαπώ κοίτα με

Στη δίνη πως δίνομαι

Κι όταν πνίγομαι πάντα

δίπλα σου καταλήγω

ναι.

19th floor

Πόνεσε όταν βγήκα από την κάψουλα του χρόνου

ψάχνοντας να βρω την αδελφή, τον αδελφό μου

βρήκα πως ξεμείναμε εγώ και το εγώ μου

και ξεχύθηκα μπροστά με το παρελθόν μου επ' ώμου

Μόνος μες τους όλους, να σου πω τι εννοώ

όλοι μα κανένας να γεμίσει το κενό

ρόλοι που δεν παίζονται από ηθοποιό

πόλοι μίας γαίας πριν απ' τον αφανισμό

Το πρώτο ξημέρωμα ψαχνόμουν να ξεφύγω

ξεχνιόμουν δε στο κρύβω και τα μάτια δεν ανοίγω

μα όπου το κεφάλι μου κι αν στρίβω

ταμπέλες που ουρλιάζουνε sentido proibido

Wrong way! Δε μπορώ να προχωρήσω

και τα μάγια να λύσω, να μιλήσω, να επικοινωνήσω

Το ξέρω, το γνωρίζω πώς να το παραγνωρίσω

Το λάθος είναι το παρόν για όσους κοιτάνε πίσω.

εορταστικό

Και τώρα τι; Τι γίνεται, τι παίζει και τι φάση;
όλα γύρω αλλάζουνε κι όλα κάνουνε στάση
κλέβω τη νέα χρονιά, βουτώ στο χωροχρόνο
ξοδεύοντας με μιας όλο μου το οξυγόνο
ρόλο ποτέ μου δεν έχω κι όλα μου πάνε ρολόι
το τέρας μέσα μου ορέγεται, στοχεύει, τρώει
φτύνει αλήθειες και καταπίνει συναισθήματα
παραπατάει κι ας ξέρει από καρδιάς όλα τα βήματα
αινίγματα λύνει κι άμα δε λύσει, θα δέσει
προσμένει μπρος του μία αγάπη να πέσει
Αλήτικα έτσι, όπως έκανε για μένα πάντα
άπαντα στον αέρα πριν τα τριάντα.

Όλα τελειώνουνε κι όλα περνάνε.

Τα χουμε πει αυτά τόσες φορές και κάθε αντάμωμα θα 'ναι για να τα λέμε.
Ανάμεσα σε πολυφορεμένα σκιρτήματα και κόμπους λίγο πιο συχνά λυμένους απ' ότι θα πρεπε.
Στο τέλος της γραμμής του πόθου για ζωή δε συναντάς κανέναν.
Κι ας προσπαθείς κι ας άτυχος δε στάθηκες ποτέ σου.

Έτσι και τώρα..

"Κίτρινο" και δεν άφηνα ρυτίδα μου αρυτίδιαστη.
Ντουπ ντουπ. "Αφουγκράσου" και δεν έχανα χτύπο.
Εσύ κι εγώ και η ανάσα που έπαιρνε το κορμί μου.

Το ξαπόσταμα πρώτα και η διαύγεια. Κι ύστερα των μαύρων σύννεφων η γόμα.
Τέλος, τα άγραφα τετράδια και τα "potential" που μένουνε ακόμα.

1,2,3..

Ξέρεις εσύ,

Ιδέες βασίλισσες κακογερνάνε.

Κατανόηση

Γιατί εμένα οι γυναίκες της ζωής μου,
ήταν σκέψη στο μυαλό μου πριν ακόμα τις γνωρίσω,
και στης σκέψης μου την παύση απ' την πνοή μου
είχα μάθει καλά ποιο βλέμμα απ' όλα θα αντικρύσω

Γιατί οι γυναίκες που κερδίσαν την αγάπη μου,
ήταν εκέι ενώ εγώ τις απαρνιόμουν,
ήταν απ' το δεξί πλευρό μου ένα κομμάτι μου
και καταφέρναν πάντα να με συμπληρώνουν

Με τις γυναίκες της ζωής μου διαλεχτήκαμε,
και κοροϊδεύαμε όσο περνούσε ο χρόνος
και θα γυρίσω να σου πω, μ' όσες χαθήκαμε
είναι γιατί ήμουν από πριν μαζί τους μόνος.

Γιατί εμένα οι γυναίκες της ζωής μου
είναι ξεχωριστές στιγμές κάθε στιγμής μου
και αντίλαλος των χτύπων της καρδιάς μου,
το γλυκό αντίδοτο της μοναξιάς μου

..ο έρωτας μου

Για μια ζωή απλοϊκότητας και ειρήνης μυαλού.

Για μια ζωή ξεγνοιασιάς και καρδιοσκιρτημάτων.

Για μια ζωή υφασμένη με όνειρα.

Για μια ζωή χωρίς περιθώρια.

Για αυτή τη ζωή ψάξε, γι αυτή τη ζωή αγωνίσου, αυτή τη ζωή ονειρέψου.

Κάνε αυτή τη ζωή έρωτα και άστη να σε παρασύρει. Να σε βγάλει στο πουθενά και στο ποτέ.

Πιάσε το χέρι του διπλανού σου και αγάπα τον. Δεν είναι μεγάλη λέξη. Είναι μεγάλη στίγμη.

Και το χαμόγελο μεγάλο θα είναι.. και χαζό. Θυμάσαι;

Ξεσκουριάζωντας..

Παλιοί γνώριμοι είμαστε σου λέω ρε, ξεκόλλα
το μυαλό τα δάχτυλα και μία λευκή κόλλα
Ίσως χρόνια μετά, πλέω στις άκρες του εγώ μου
μ' όλα τα λάθη φορτωμένα επ' ώμου

Και πώς και βρήκες το κουράγιο και πάλι;
θα γυρίσω να σου πω ήταν ανάγκη μεγάλη
Διάβασα λόγια! τα λόγια αυτά που έπαιζα κρυφτό
και για να σοβαρευτώ, θα σου παραδεχτώ:

πως..

Τρόμαξα! που δε με είδα πια εδώ
είναι ο έρωτας εδώ, μα που είναι το κυνηγητό
Η ζωντάνια, του λιονταριού ο βρυχηθμός
μου λείπει το όνειρο, η διαύγεια, ο παρορμητισμός

μα..

Ήξερες! εσύ τα ήξερες αυτά
μα όταν φούντωσε η φωτιά, είπες δε μένουν τα γραπτά
στην αγάπη που είναι εδώ από νωρίς
τώρα δε δίνει σημασία πια κανείς

και..

Άλλαξα! θα γυρίσεις να μου πεις
και στην ώρα της σιωπής, δε σε κατηγορεί κανείς 
μα ο φόβος που υπήρχε, υπάρχει ακόμα
μακριά απ' τον αέρα και πολύ κοντά στο χώμα

συνεχίζεται..;

Ανάμεσα..

Κι αν βρίσκεσαι εκεί ανάμεσα γιατί δε φανερώνεσαι;

γιατί δεν το φωνάζεις; για δεν κορδώνεσαι;

μονάχα κρύβεσαι, τρομοκρατείσαι 
και τάχα μου τάχα μου σώνεσαι

Βγες απ' τα βάθη της να μας λυτρώσεις
να σιγάσεις τις φωνές που σε ζητούν
απ' το μέλλον παρόν πώς θα μας δώσεις;
ή τα παρελθόντα μας, θαρρείς αρκούν;


"Ανάμεσα σε όλη τη φουρτούνα που έχεις μέσα σου
στη σιωπή μεταξύ των κυμάτων θα βρεις
την ηρεμία που δεν υπολόγιζες από νωρίς
τη ράθυμη μα ρυθμική ανάσα σου."


Άνοιξε να φέρει αέρα..

Από τη σκόνη..

Με έπιασε πάλι η καλύτερη απ' τις μανίες μου,
βρώμικες σκέψεις μου όλες μαζί ενωθείτε
πάρτε αγκαζέ τις ενοχότερες ατασθαλίες μου,
ορθώστε ανάστημα, φανερωθείτε.

Μη σε νοιάζει ρε μαλάκα που ο κόσμος είναι σάπιος
τα όνειρά σου έτσι κι αλλιώς είναι μαντάρα
κι αφού, ορθώς, δεν προσπαθείς να γίνεις κάποιος
μην τριγυρνάς μονάχος σου σαν την κατάρα.

Αφού κόβει το μυαλό σου και σαν άτομο περνάς
μην παραδίνεσαι λεπτό στην ανία που ζέχνει ο τόπος
ζήσε στο έπακρο - μη σταματάς
σάλο να προκαλείς ποικιλοτρόπως

Ποιες ηθικές λοιπόν και ποιους φραγμούς μου τσαμπουνάς
μπορείς να κάνεις ό,τι θες, μα έχε το νου σου
όσα ζεις τα μαθαίνεις καθώς γερνάς
αρκεί η πάρτη σου να είναι μόνο του χεριού σου.

Ας επανέλθουμε λοιπόν στις εγκεφαλικές σου δίνες,
αφού τα είπαμε και τα ξεκαθαρίσαμε
μπορεί να 'χουμε μείνει στάσιμοι για μήνες,
μα τους καλύτερους μας γρίφους τους κρατήσαμε

Δεν τους λύσανε σου λέω, όλη η τρέλα σου είναι εδώ
και τα ομορφότερα χαρακτηριστικά σου επίσης,
το δυνατότερο που έχω δει εγώ
και η δίψα τα πάντα να κατακτήσεις.

Άντε και καλή τύχη μάγκα..

Στενογραφίες

Ε, κι αν πεθάνω; έφτιαξα πλάνο να μη χάνω
ό,τι κι αν κάνω μονάχος θα τ' απολαμβάνω
Πάνω στο μεγάλο άλμα δεν μπορώ να ανασάνω
δε φτάνω, να ακουμπήσω τα όνειρα μου
ν' αναθερμάνω καρδιές που είναι μακριά μου
ή φεύγουν ανοίγοντας διάπλατα κάθε πόρτα
ρε γαμώτο.. κλείστε φεύγοντας τα φώτα

Δεν είναι αλλός πίσω, δεν ήταν ποτέ, να σ' το εξηγήσω
ό,τι κι αν ζήσω την πόρτα μόνος θα την κλείσω
ποιον ν' αφήσω; θα τολμήσει να μπει; καταστροφή
προτελευταία στροφή και δεν μπορώ να συνεχίσω
πνίγομαι, κλείνομαι στα μονοπάτια μου δε βρίσκομαι
χάνομαι, το διαισθάνομαι τα μάτια μου επιτέλους θα τα κλείσω
πώς να σε πείσω..