Εδώ να μείνεις..

Ιστορία για "ανώνυμους"..

Φόρεσε καπέλο.. να δείχνει περίεργος. Δεν ήξερε καλά καλά ο ίδιος τον λόγο, μα τον τελευταίο καιρό έβλεπε τον ίδιο τον εαυτό του περίεργο.. Πολύ περίεργο. Ευτυχώς εξακολουθούσε να μην συμβιβάζεται, μα δεν μπορούσε να αντέξει στην ιδέα ότι επηρρεαζόταν τόσο εύκολα..

Έψαχνε εναγωνίως να βρει το λόγο που άλλαζε ξανά κι όσο κι αν επέμενε πως η πρώτη αλλαγή ήταν μόνο "για το καλό του", δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ίχνος θετικότητας στη δεύτερη. Τελευταίο βλέμμα στον καθρέφτη. 'Εφυγε. Ξεκίνησε για ένα ακόμη από αυτά τα δήθεν διαλείμματα που εκουσίως επιβάρυναν την όλη ψυχική του κατάσταση. Δεν το έβλεπε έτσι. Δεν είχε μάθει έτσι. Πάντα ήξερε. Πάντα θα τον συναντούσες ένα με δύο βήματα μπροστά.

Περπατούσε - σκεφτόταν. Μια απ' τα ίδια - μόνιμο θέαμα. Άνθρωποι, συμπεριφορές, αλήθειες, αλλαγές, ψέμματα, άνθρωποι.. Στην αρχή και το τέλος άνθρωποι. Άνθρωποι η αρχή του και το τέλος του άνθρωποι. Διασκέδασαν. Κατά τη γνώμη του θυμήθηκαν απλά λησμονώντας κάθε εξωγενή παράγοντα. Κάθε στόχο και κάθε αναστολή. Κάθε περιστατικό και κάθε αγέννητο..

"Καληνύχτα" τους ευχήθηκε κι έφυγε.. ξανά.

Λόγια..

Λόγια.. λόγια.. τι άλλο άλλωστε;

Απ' τα πιο νέα θα σε πάω.. στα παλιότερα..

Ρυθμικά λόγια.. με μέτρο κι ακαπέλα.. γεμάτα αισιοδιοξία και έρωτα..

Έναν έρωτα περίεργο για μένα και αλλόκοτο.. χαρούμενος έρωτας..

Παραξενεύτηκα.. και παραξενεύτηκα ακόμα περισσότερο όταν με έπιασα όχι απλά να τα σιγοψυθιρίζω, αλλά να τα τραγουδάω φωναχτά.. σαν κάτι άλλα περίεργα, δικά μου..

Αλλά άστα αυτά.. όλα τους μπορεί να ξεχαστούν εύκολα με ένα "πάρτι".. ή -όπως μου θύμισαν πρόσφατα- με τον καιρό..

Ο χρόνος, λέει, τίποτα δε γιατρεύει

λιμπίζεται μονάχα κι απ' το μυαλό ληστεύει..

Καταστρέφει ό,τι έχεις χτίσει-έμεινες εμβρόντητη

κι αφήνει μια καρδιά.. μονάχη της κι ανόητη..

Κι άλλα λόγια.. έτσι θα μ' άφηνα(ν);

Μα αν κλέβει ο χρόνος, τότε θα πρωτοστατήσω

θέλω πάντα να θυμάμαι - θα τον σταματήσω..

Θέλω κι άλλα λόγια; ευκολονόητα;

να θυμηθώ τα καλοκαίρια τ' ασυγχώρητα;

να θυμηθώ αθώες ψυχές με σκάρτους "χειροκράτορες";

ή να ζητήσω ΜΙΑ στιγμή για 8 δικές μου άπορες;

Κι άλλα λόγια.. πάμε στα δύσκολα..

Χαράζει όπου να 'ναι και όλα φαίνονται όλο και πιο θολά..

Η ανυπαρξία του φωτός τελείωνει, όπως ακριβώς και αυτή της "αγάπης"

"Κάτι σαν ν’ άλλαξα πάλι

Καθώς το χάραγμα με φτάνει

Ο πρώτος αναστεναγμός, μου φέρνει μάλλον σε πλεκτάνη

Καλοστημένο παιχνίδι

Καμάρι πρώτο, του αέρα στολίδι

Κακοφερμένο απ’ της ψιχάλας το μακρύ ταξίδι"

Δυο λόγια για αντίο αν και δε το συνηθίζω..

Βλέπω το σκοτάδι φως τώρα τελευταία.. μα το χειρότερο είναι πως το σκοτάδι, εξακολουθώ να το αναγνωρίζω ως έχει.. κάπου κάνω λάθος..

Σπάω σημάδια των καιρών να μη θυμάμαι τους απόντες.. Σημάδια πυρωμένα..

Ποιος είσαι εσύ;

Μετά από ανακατεμένα μυαλά - λόγια που ταιριάζουν..

Active Member - Πέρασμα στο Ακρόνειρο - Ποιος είσαι εσύ; (Intro)

Βήμα, βήμα, σκαλί, σκαλί

τα λογια μου χαλί και πάνω τους βαδίζω

Όσα μου τύχαν, μου γλυκάναν πολύ

αυτό που χρόνια δε μπορούσα να ορίζω

Βήμα, βήμα, σκαλί, σκαλί

σε μια βρώμικη και κακοφτιαγμένη σκάλα

Λέξη με λέξη, πρωί με πρωί,

πάω γυρεύοντας για να ανταμώσω και άλλα

Με κούραση, με αίμα, με φωτιά και χολή

το μικρόκοσμο που όλοι αποφεύγουν, έχω φτιάξει

Άλλοι το λένε ζωή, σ’ άλλους μοιάζει κελί,

εγώ απλά στο σύμπαν το έχω τάξει

Βήμα, βήμα, σκαλί, σκαλί

με μια αγκαλιά αγκάθια κομμένα

Ερχόμουν κι ευχόμουν αν περίσσεψε φιλί

από κάποιο Ιούδα μακριά από μένα

Ρίμα με ρίμα, νότα με νότα,

δε περίμενα να νιώσεις τα πάντα σε δυο αράδες

Ωραίο μου κρίμα ταίριασα χνώτα

κι από όλα τ’ άφαντα βγήκαν οι ασχημάδες

Ρήγμα με ρήγμα ψάχνω στ’ αχάλαστα

κι όλα τ’ αδιάβαστα στέκονται απείραχτα

Φτύσε στα ωραία κι ύστερα κάλεσ’ τα

Μάθε, όμως, πρώτα· κι ύστερα δίδαχτα

Ποιος είσαι εσύ

Ποιος είσαι εσύ που γελάς δυνατά

μέσα απ’ του φόβου τους τις χαραμάδες

Ποιος είσαι εσύ που σε διαλέξαν τα σωστά

να πνίξεις όσους απόμειναν βραχνάδες

Ποιος είσαι εσύ, ψευτόπλαστε, που λόγια σπαταλάς

Κάποιος μου 'πε πως βρίσκεσαι χρόνια στη δούλεψή τους

και πως σ’ αφήνουν στα κρυφά λιγάκι να τσιμπάς

ψίχουλα και τρίμματα που μένουν στο ταψί τους

Ποιος είσαι που κρύβεις τα μελλούμενα

και για το τίποτα σκαρώνεις νέους ορισμούς,

που ηδονίζεσαι σαν πέφτουν τα στεκούμενα

που λειώνεις το σίδερο και φτιάχνεις χαλασμούς

Ποιος είσαι, άβουλε, του βόθρου μίλημα

που κρατιέσαι από όπου βρεις στα σκαρφαλώματα

μετρώντας το άπειρο κλέβεις στο ζύγισμα

και εξαφανίζεσαι στα φανερώματα

Όποιος και να 'σαι, ψάξε για σένα τα δισκοπότηρα

σε στράτες αιμόστρωτες και ευκολοανέβατες

Μα πριν το τέλειωμα θα 'ρθουν χειρότερα,

γι αυτό έχω κάπου στιγμές μου αλέκιαστες