Αναδεύοντας τις όμορφες συγκυρίες

Δυο κρίκοι... σημαδεμένοι... περίπλοκοι... περίεργοι αν μη τι άλλο...

Τηλεφωνήματα... πολύωρα... ανάγκης... υποχρέωσης ίσως...

Χαρτιά... λευκά... μουτζουρωμένα... γεμάτα ιδέες αναμφισβήτητα...

Εχθρός και φίλος συγχεόμενος, αμφιταλαντευόμενος και οπωσδήποτε ευδιάκριτος σε μάτια απλάνευτα και γεμάτα δάκρυα μόνο κατ' ανάγκην...
Ξεκίνησα να πληκτρολογώ χωρίς συναίσθηση του τι θέλω να γράψω, επιδεικτικά σίγουρος για το ότι ήξερα... αλλά δεν τολμούσα να το συλλογιστώ...

Τελικά όντως ήξερα... Ήξερα και ξέρω ότι μέσα από πράγματα καθημερινά... ίσως και λίγο ωμά (και πόσο μου αρέσει να χρησιμοποιώ αυτή τη λέξη) εκπνέονται αντικείμενα αναλήθειας... ωμό ψέμα...

Πρότυπο αντιγραφής και πρότυπο αποφυγής είναι δύσκολο να συναντήσεις ακόμα και σε αυτόν που θα πει χωρίς ίχνος εγκράτειας... "Δεν θα μπορούσα να είμαι έτσι"... Κι όμως... Δεν θα μπορούσα να είμαι έτσι... τουλάχιστον μέχρι να γίνω... και να αφορίσω ξανά τα ίδια μου τα πάθη... αναστήλωση...

"Στο ύστατο με τις μικρές τις ώρες μόνο αγκαλιά

Και μια θηλιά πλεγμένη πάντα απ’ την ίδια τριχιά

Στο λαιμό περασμένη και καμωμένη με ψέμα

Απέναντι σε μια αλήθεια, που πληρώνει τα σπασμένα" ~Riddle

Καιρό τώρα...

Θρυμματισμένα λόγια παντού, σκορπισμένα από δω κι από κει...
Ξοδεμένα από κάθε ανοιχτό στόμα...

Καιρό τώρα περίμενα τέτοια ευκαιρία, να μεταμορφώσω τους φόβους μου σε εφιάλτες και τους εφιάλτες σε ολοζώντανη κωμωδία... Σαλεμένες στιγμές...

Να φυσήξω όσα απομεινάρια σκονισμένης αμφιβολίας φώλιαζαν στο καλύβι της ψυχής μου και αφού θα είχε την διαφάνεια που του ταιριάζει... να του βάλω φωτιά...

Μέσα από τις φλόγες, από τώρα το βλέπω μπροστά μου, πρώτος πρώτος θα συρθεί έξω ξεροβήχωντας ο απέθαντος εγωισμός μου... Θα συρθεί και θα σταθεί ακμαιότατος όπως πάντα για να στεριώσει καλά το φλάμπουρό του και πάλι... όπως κάνει συνέχεια... Καιρό τώρα...

Δεν θα υπάρχουν άλλοι επιζώντες, μα από αυτόν θα ξεκινήσουν όλα... ξανά... αυτός θα με αναγεννήσει, αυτός θα με εξυψώσει και αυτός θα με πνίξει κρατώντας στον λαιμό μου τραχύ σκοινί... "είμαι έτοιμος να αυτοκτονήσω... ξανά..." μόλις που θα προλάβω να ψελλίσω... ξανά...


"Υστερόγραφο: δε πιστεύω στη τύχη.
Όταν τα ψέμματα πεθαίνουν, γεννιούνται ωραίοι στίχοι"